تحليلي بر وضعيت توسعه گردشگري ايران با تاكيد بر اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي

اهداف: با توجه به پتانسيل‌هاي بوم‌گردي ايران، در بين انواع گردشگري، شانس بيشتري براي بهره‌مندي از حوزه بوم‌گردي براي كمك به توسعه كشور وجود دارد و در اين زمينه توجه به توسعه اقامتگاه‌ها راهكاري براي دستيابي به نتايج مطلوب است. هدف اين تحقيق، بررسي ظرفيت توسعه اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي در استان‌هاي ايران بود. روش‌شناسي: اين تحقيق توصيفي-تحليلي در سال 1401 انجام شد. محدوده مكاني تحقيق، استان‌هاي ايران بود. معيارهاي موثر بر ظرفيت توسعه اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي با استفاده از مطالعه پيشينه پژوهشي تهيه شد. معيارهاي مورد نظر براي هر يك از استان‌ها با استفاده از مطالعه پيشينه تحقيقاتي مرتبط در 10 سال اخير (1391-1401)، سالنامه‌هاي آماري و گزارش مراجع ذي‌صلاح بررسي شد. براي رتبه‌بندي استان‌هاي كشور از روش تاپسيس استفاده شد. تعيين وزن معيارها در روش تاپسيس از طريق آنتروپي شانون انجام شد. نقشه نهايي ظرفيت توسعه اقامتگاه‌ها در محيط GIS فراهم شد. يافته‌ها: بنابر نتايج، بيشترين ظرفيت توسعه اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي بر اساس معيارهاي زيرساخت، مديريت اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي و جذابيت‌هاي گردشگري براي استان‌هاي يزد، اصفهان، تهران، فارس و خراسان شمالي و كمترين ظرفيت براي استان‌هاي ايلام، لرستان، كهگيلويه و بويراحمد، سيستان بلوچستان وهرمزگان به‌دست آمد. نتيجه‌گيري: استان‌هاي ايلام، لرستان، كهگيلويه و بويراحمد، سيستان بلوچستان و هرمزگان كمترين ظرفيت توسعه اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي را دارند كه نيازمند برنامه‌ريزي و استراتژي‌هاي مناسب براي ارتقاي اين ظرفيت هستند.