اثربخشي آموزش گروهي شناختي-رفتاري برمادران كودك آزار و كيفيت زندگي كودكان پيش دبستاني

مقدمه: كودك آزاري و بي توجهي نسبت به كودكان در دنيا يكي از مشكلاتي است كه پيامدهاي منفي زيادي بر كيفيت زندگي كودكان بجا مي‌گذارد. هدف اين مطالعه بررسي اثربخشي آموزش گروهي شناختي –رفتاري روي مادران كودك آزار و كيفيت زندگي كودكان بود. مواد و روش ها: اين مطالعه از نوع مداخله اي با طرح پيش آزمون، پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمامي كودكان پيش دبستاني در مهد كودك‌هاي شهر خرم‌آباد بود كه با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي تعداد 23 كودك كه نمره آزار را كسب نمودند به همراه مادرانشان در دو گروه آزمايشي (10 نفر) و گروه كنترل (13 نفر) بصورت تصادفي قرار گرفتند. مادران گروه آزمايش طي 8 جلسه 90 دقيقه اي آموزش هاي شناختي-رفتاري را دريافت نمودند. ابزارهاي استفاده شده شامل مقياس كودك آزاري محمدخاني (1390) و كيفيت زندگي كودكان فكس (1378) بود. به منظور تجزيه وتحليل داده‌ها از آمار توصيفي، آزمون خي دو، آزمون U من ويتني استفاده شد و با نسخه 22 نرم افزار SPSS تحليل گرديد. يافته ها: تحليل نتايج نشان داد كه آموزش گروهي شناختي-رفتاري تأثير معني‌داري در كاهش كودك آزاري مادران داشته است (0.05 P) و همچنين تأثير مثبتي در ارزيابي كيفيت زندگي كودكان از ديدگاه مادران آنها داشت (0.05 P). بحث و نتيجه گيري: در مجموع، نتايج اين پژوهش حاكي از آن بود كه آموزش گروهي شناختي-رفتاري منجر به كاهش كودك آزاري از سوي مادران و بهبود كيفيت زندگي كودكان پيش‌ دبستاني مي‌شود.