وحي و مكاشفه در اسلام و مسيحيت و ادله وحياني و الهامي‌بودن قرآن و كتاب مقدس

اسلام و مسيحيت هر يك، كتاب مقدس خود را در اوج و مملو از نكات بديع مي‌دانند كه بشر را به نجات و سعادت راهنمايي مي‌كند، هرچند مسيحيت كاتوليك و پروتستان امروزي كتاب مقدس را عاري از خطا نمي‌دانند و به مكاشفه‌بودن الفاظ قائل نيستند، بلكه حاوي پيامي هدايتگر مي‌دانند كه آن پيام، معصوم است و خطاهايش را مانع هدايتگري‌اش تلقي نمي‌كنند. به بيان ديگر، آنها كتاب مقدس را در كل مكاشفه مي‌دانند و نه كل آن را. برخلاف الاهيات اسلامي، در مسيحيت وحي لفظي نداريم، بلكه آنها به خودآشكارسازي خدا از طريق عيسي مسيح قائل‌اند كه از آن به «مكاشفه» تعبير مي‌كنند. در سنت مسيحي، عيسي مسيح معادل قرآن در اسلام قرار مي‌گيرد و نه كتاب مقدس. به هر روي، انديشمندان مسلمان و مسيحي براي منشأ الهامي كتاب مقدس خود دلايلي را ذكر كرده‌اند؛ اعجاز، امي‌بودن پيامبر (ص)، سلامت قرآن از تناقض، تحدي، تفاوت سخن پيامبر با قرآن و ممكن‌نبودن تبديل و جابه‌جايي حروف و كلمات قرآن، ادله وحياني‌بودن آن است. در مقابل نيز، محقق‌شدن پيش‌گويي‌ها، دلالت آيات كتاب مقدس، يكپارچگي آن، تأثير عظيم آن بر زندگي بشر، صداقت نويسندگان آن، والايي آموزه‌ها، قدرت شگفت آن، كامل‌بودن و فناناپذيري‌اش، ادله الهامي‌بودن كتاب مقدس است. اين مقاله به روش مقايسه‌اي تحليلي به استناد منابع كتاب‌خانه‌اي فراهم شده و با بيان انديشه وحي در الاهيات اسلام و مكاشفه در الاهيات مسيحيت، به خواننده فرصت مي‌دهد تا انديشه وحي و الهام را در اين دو دين پرطرفدار جهان ببيند و ادله‌شان را بسنجد.