بررسي تطبيقي نقشه‌هاي اقليمي ايران در طبقه‌بندي دمارتن گسترش داده شده و كاربست روش براي پهنه‌بندي اقليم جهان

طبقه‌بندي اقليمي دمارتن از نسل اول طبقه‌بندي‌هايي است كه عموماً با هدف ارزيابي بوم‌شناختي گياهي تدوين شده و درجه خشكي مناطق در رابطه با پوشش نباتي طبيعي آن‌ها را ارزيابي مي‌كنند. به ‌منظور افزايش كارايي اين طبقه‌بندي در هويت‌يابي اقليمي مناطق مختلف به‌خصوص در عرض‌هاي مياني نظير ايران دو گسترش بر آن اعمال شده است. نخست، باز-تعريف طبقه خشك به دو زير-اقليم مجزا به ‌منظور تطابق بيشتر با جغرافياي پوشش‌نباتي و ديگري گسترش طبقات اقليمي بر پايه ميانگين دماي حداقل روزانه در سردترين ماه سال كه نقشي اساسي در بوم‌سازگان گياهي نواحي مختلف دارد. بررسي تطبيقي مطالعات صورت گرفته با طبقه‌بندي دمارتن گسترش داده شده و نقشه‌هاي اقليمي آن‌ها در گستره ايران نشان داد كه تفاوت‌ها بيش از آنكه ناشي از اختلاف دوره‌هاي اقليمي باشد در درجه اول معلول تراكم شبكه ايستگاه‌ها و پراكندگي آن‌ها است. كاربست طبقه‌بندي دمارتن گسترش داده شده در سطح جهان مبتني بر پايگاه داده CRU نشان داد كه با تعريف طبقه اقليمي قطبي براي مناطقي كه متوسط دماي سالانه آن‌ها برابر يا كوچكتر از 10- (°C) است، مي‌توان اين شاخص را در سطح جهاني مورد استفاده قرار داد. افزون بر اين در مناطقي كه ميانگين سالانه دما در آن‌ها در بازه 5- تا 10- (°C) قرار دارد و 8.5 درصد خشكي‌هاي جهان را پوشش مي‌دهد ويژگي‌هايي شبيه مناطق قطبي را دارند كه در اين مقاله به آن پرداخته شده است.