تاثير پاداش بر شادكامي در محيط كار با توجه به نقش ميانجي درگيري كاري

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي ميزان رابطه پاداش بر شادكامي با نقش ميانجي درگيري كاري در كاركنان مركز آموزش جهاد كشاورزي استان تهران صورت پذيرفت. روش: روش پژوهش از نظر هدف؛ كاربردي و  از نظر روش اجرا يك تحقيق توصيفي-پيمايشي است. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه كاركنان شاغل در مركز آموزش جهاد كشاورزي استان تهران در سال 1398 بود كه در مجموع 460نفر بودند كه تعداد 210 نفر از آن ها بر اساس جدول مورگان و به شيوه نمونه گيري تصادفي ساده به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه درگيري در كار شافلي و همكاران (2002)، پاداش پاجو و همكاران (2010) و شادكامي در محيط كار آكسفورد (1998) بودند. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از مدل سازي معادلات ساختاري از طريق نرم افزار Smart PLS 3 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج نشان داد كه متغير پاداش با ضريب مسير 0.351 و مقدار معناداري 2.640 بر شادكامي در محيط كار از طريق نقش ميانجي درگيري كاري تاثير دارد(0.01≥p). نتيجه گيري: باتوجه به يافته هاي پژوهش؛ مديريت سازمان مي تواند با به كارگيري صحيح و هدفمند مكانيسم هاي پاداش هاي مالي و غير مالي شادكامي در محيط كار را بهبود بخشد و درگيري كاري كاركنان را افزايش دهد.