نقش وراثت، محيط و اراده در شكل‌گيري شخصيت‌ امام حسين(ع) از منظر روايات

پيشوايان الهي مانند ديگر انسان‌ها هستند، شاخص‌ترين تفاوت آنان دريافت وحي براي رهنمود به توحيد است، با اين وجود عده‌اي از مردم از ديرباز درباره اين پيشروان به آفت غلو دچار شده‌اند كه مانع از سوق انسان‌ها براي عبوديت خداوند و اسوه‌ناپذير جلوه دادن اين الگوهاي جاودانه است. امام حسين(ع) يكي از برجسته‌ترين رهبران الهي است كه از همان دوران شهادتش برخي به ايشان باور غاليانه داشته‌اند.يكي از روش‌هاي مقابله با غلو، آگاهي از نقش وراثت، محيط و اراده در شكل‌گيري شخصيت‌ امام حسين(ع) است، لذا اين پژوهش با روش توصيفي تحليلي در پي پاسخ به اين سؤال است كه نقش وراثت، محيط و اراده در شكل‌گيري شخصيت‌ امام حسين(ع) از منظر روايات چگونه است؟يافته‌هاي تحقيق حكايت از آن داشت كه اولا، امام حسين(ع) وارث ويژگي‌هاي جسماني، عقلاني و اخلاقي پدر، مادر و جدش بوده است. ثانيا، محيط پيش از تولد، محيط درون رحمي است؛ حضرت فاطمه(س) با حساسيت فرزند خود را پروراند. محيط طبيعي نقش چنداني در شكل‌گيري شخصيت امام حسين(ع) نداشته است مگر تغذيه متمايز و اعجازگونه‌اي كه داشته است. در محيط خانواده سه عضو: پيامبر(ص)، امام علي(ع) و حضرت زهرا(س) مؤثر بوده‌اند. هم‌سالان و دوستاني كه در تراز اثرگذاري بر آن حضرت باشند، وجود نداشت مگر امام حسن(ع). براي فرهنگ و تعليم و تربيت آن عصر نمي‌توان سهمي متصور شد، زيرا خانواده آن حضرت و خود ايشان تغيير آن را عهده‌دار بودند، ثالثا، اراده مهمترين نقش را در شكل‌گيري شخصيت امام حسين(ع) داشته است، واپسين دوران حيات آن حضرت تجلي حقيقي قدرت اراده يك انسان خودساخته است.