سياست هدفمندسازي يارانه‌ها؛ مرور برخي از تجربيات جهاني و آموزه‌هايي براي ايران

هدفمندسازي يارانه‌ها يكي از سياست‌هاي حمايتي در راستاي دسترسي هدفمند گروه‌هاي هدف به منابع حمايتي و كاهش خطاي شمول و طرد در اجراي سياست‌هاي حمايتي و رفاهي است. در مقاله پيش رو پس از توضيح انواع يارانه‌ها و شيوه‌هاي هدفمندي و شناسايي گروه‌هاي هدف، به برخي از تجربيات هدفمندسازي يارانه‌ها در كشورهاي در‌حال‌توسعه اشاره شده است. مرور تجربيات كشورها نشان مي‌دهد حمايت‌هاي نقدي غيرمشروط، حمايت از گروه‌هاي جمعيتي خاص به‌ويژه اقشار آسيب‌پذير، برقراري تور ايمني اجتماعي و توسعه پوشش حمايتي، تعيين اصول شفاف و عادلانه در تفكيك خانواده‌هاي پردرآمد از كم‌درآمد، شبكه‌هاي حمايت اجتماعي هدفمند، اصلاحات تدريجي، اطلاع‌رساني عمومي و ايجاد شفافيت براي آگاه‌سازي مردم از فرصت‌ها و مزاياي طرح، اصلاح الگوي مصرف انرژي، برنامه‌هاي محروميت‌زدايي، توسعه حمل‌و‌نقل عمومي و ارتقاي نظام تأمين اجتماعي و خدمات بهداشتي و درماني از مهم‌ترين اقدامات جبراني كشورها در راستاي اجراي اصلاحات در زمينه هدفمندسازي يارانه‌هاست. اين برنامه‌ها در راستاي افزايش اعتماد اجتماعي، كاهش فقر، حمايت و همراهي سياسي شهروندان، جلوگيري از آشوب‌هاي اجتماعي، كاهش نارضايتي‌هاي اجتماعي و به‌طور كلي پيشبرد اصلاحات در يارانه‌ها كمك‌كننده است. اين تجربيات مي­تواند راهنماي سياست‌گذاري اجتماعي يارانه‌ها در ايران باشد.