حكمراني بخش كشاورزي و تبعات آن بر امنيت غذايي

حكمراني مطلوب در بخش كشاورزي شامل درك تهديدات اساسي براي امنيت غذايي، ترسيم چشم‌انداز تعادل بلندمدت، ايجاد تعادل ميان منافع مصرف‌كنندگان و توليدكنندگان و مسئوليت‌‌پذير بودن در قبال جامعه است. ايران در شاخص حكمراني كل در كيفيت مديريت سياسي در سلسله تحولات در سال‌هاي 1385 تا 1401 در بين 138 كشور آسيايي و آفريقايي، داراي رتبه  132 است. عملكرد حاكميتي در كشور نيز معادل 9/11/9 يعني ضعيف است. همچنين، شاخص حكمراني گزارش‌شده كشور از سوي بانك جهاني داراي ارزش پايين منفي 1/3 است. نتايج نشان مي‌دهد كه شاخص‌هاي يادشده در كشور پايين هستند. با توجه به گسترده بودن شاخص و معيارهاي امنيت ‌غذايي، در اين گزارش از ناامني غذايي به‌عنوان معيار يا زيرمجموعه‌اي از امنيت غذايي استفاده شده است. تعداد زنان و مردان در ناامني غذايي در دو سطح متوسط و شديد در بازه‌هاي 1395-1393 و 1400-1398 كاهش يافته است. تعارض به‌وجودآمده را مي‌توان ناشي از پيچيده بودن مسائل حكمراني و امنيت غذايي دانست كه بسياري از بخش‌ها، رشته‌ها و حوزه‌هاي سياست ديگر را دربرمي‌گيرد. ارتقا و بهبود حكمراني بخش كشاورزي در كشورهاي درحال‌توسعه ظرفيت زيادي براي جايگزيني نه‌تنها نهاده‌هاي مصرفي، بلكه توليدات كشاورزي ايجاد مي‌كند كه باعث توان و ظرفيت توسعه بيشتري مي‌شود. در اين راستا، لحاظ كردن مقياس تصميم‌گيري در حكمراني و افزايش كارايي در تصميم و حكمراني هوشمند در بخش كشاورزي براي تأمين امنيت غذايي پيشنهاد مي‌شود.