ادراك تهديد در روابط ايران و عربستان در خاورميانه و آسياي مركزي

وقوع جنگ‌ها و منازعات در سطوح مختلف در روابط بين‌الملل را مي‌توان از منظر ادراك تهديد تحليل و بازشناسي كرد. ادراك تهديد، به عنوان يك عامل مداخله‌گر در انتخاب كشورها براي ورود به جنگ، بازدارندگي، اجبار، اتحاد و هر شكل ديگريست. روابط دو كشورِ ايران و عربستان، به عنوان دو قدرت مهم خاورميانه و جنوب غرب آسيا، كه به ويژه پس از وقوع انقلاب اسلامي دچار دگرديسي جدي شده و از حالت همكاري به منازعه تغيير شكل داده است، نيز مي‌تواند از اين منظر مورد تحليل و بررسي قرار گيرد. پرسش تحقيق حاضر آن است كه ادراك تهديد چگونه بر جهت گيري سياست خارجي دو كشور ايران و عربستان(بويژه در دو منطقه خاورميانه و آسياي ميانه) در قبال همديگر تاثيرگذار بوده است؟ روش تحقيق در اين مقاله كيفي از نوع توصيفي - تحليلي و مراجعه به منابع و نيز خبرگزاري‌هاست. اين مطالعه به يكي از متأخرترين بحران‌ها در روابط خارجي دو كشور، يعني مخاصمات ايجاد شده در پي اعدام شيخ نمر توسط خاندانِ سعودي و قطع روابط ديپلماتيك دو كشور در سال 2016، مي پردازد. از طريق تمركز بر اين بحران كه از حيث گستردگي متفاوت از بحران‌هاي پيشين در روابط خارجي دو كشور است، اين پژوهش درصدد است تا جايگاه ادراك تهديد در روابط خارجي دو كشور طي اين بازه زماني را بررسي كند. با اتكا به چارچوب نظري ادراك تهديد و شاخص‌هاي موردنظر كوهن از ادراك تهديد، يعني گفتار تصميم‌سازان و رهبران و واكنش آنها به تهديدات و نيز فرايندهاي مقابله‌جويانه آنها در برابر درك تهديد، نشان داده مي‌شود كه اين عامل در اين دوره نقشي برجسته و غيرقابل انكار در شكل‌دهي به سياست خارجي دو كشور و منازعات رهبران دو كشور در دو منطقه خاورميانه و آسياي مركزي ايفا كرده است.