اثربخشي طرحواره درماني بر طرحواره هاي ناسازگار اوليه و استرس ادراك شده سالمندان مراكز روزانه شهرستان گرگان

مقدمه: سالمندي يكي از مراحل تكامل زندگي انسان بوده كه آخرين تحولات رشدي آدمي در آن صورت مي‌پذيرد. هدف مطالعه حاضر بررسي اثربخشي طرحواره درماني بر طرحواره هاي ناسازگار اوليه و استرس ادراك شده سالمندان مراكز روزانه بود. روش: در اين پژوهش محقق طرح كاربندي تصادفي كنترل شده را به كار بسته است. جامعه آماري كليه سالمندان مراكز نگهداري روزانه سالمندان مهر پويان شهر گرگان بودند از ميانشان يك گروه 30 نفره از افراد با سطح بالاي استرس ادراك شده به شيوه نمونه گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (n=15) و گواه (n=15) گمارده شدند. گروه آزمايش 10 جلسه مداخله طرحواره‌درماني دريافت كردند، در حاليكه گروه گواه در ليست انتظار ماندند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه طرحواره ناسازگار اوليه و استرس ادراك شده بودند. در نهايت، داده ها با استفاده از روش آماري تحليل كوواريانس تحليل شدند.يافته ها: نتايج نشان داد كه مداخله طرحواره درماني منجر به كاهش استرس ادراك شده و طرحواره هاي ناسازگار گروه آزمايش شد (p 0/001). و اين اثربخشي در مرحله پيگيري ثابت ماند. نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه استفاده از طرحواره درماني مي‌تواند روشي مؤثر در جهت كاهش استرس ادراك شده و طرحواره هاي ناسازگار اوليه سالمندان باشد و به درمانگران قابل توصيه است.