اثربخشي درمان شناختي رفتاري مذهبي در مقايسه با درمان شناختي رفتاري كلاسيك در افسردگي، خودپنداره و خداپنداره بيماران افسرده

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسي اثر بخشي درمان شناختي رفتاري مذهبي در مقايسه با درمان شناختي رفتاري كلاسيك در كاهش افسردگي و بهبود خودپنداره و خداپنداره در مبتلايان به افسردگي بود. روش: طرح پژوهش حاضر كاربندي تصادفي كنترل شده بود. در اين پژوهش 30 نفر شركت كردند. 15 نفر درمان شناختي رفتاري كلاسيك و 15 نفر درمان شناختي رفتاري مذهبي را بصورت فردي دريافت كردند. ابزار گردآوري داده‌ها شامل مصاحبه نيمه ساختاريافته بر اساس DSM (SCID-I)، پرسشنامه هاي دينداري گالك و استارك، افسردگي بك و خودپنداره بك و خداپنداره لارنس بود كه شركت كنندگان در ابتدا و انتهاي درمان به پرسشنامه‌ها پاسخ دادند. هر پروتكل شامل ده جلسه 50 دقيقه‌اي بود. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس در نرم افزار22 -SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه درمان شناختي رفتاري مذهبي به صورت معناداري بيش از درمان شناختي رفتاري كلاسيك، موجب افزايش احساس حضور و مراقب خدا و كاهش تصور منفي از خدا مي‌شود(p 0/001). همچنين يافته‌ها نشان داد هر دو درمان مذهبي و كلاسيك بطور معناداري موجب كاهش افسردگي و بهبود خودپنداره و مولفه‌هاي آن شدند، اما اثربخشي آنها با يكديگر تفاوت معناداري نداشت. نتيجه گيري: با توجه به يافته‌هاي پژوهش‌هاي استفاده از درمان شناختي رفتاري با رويكرد مذهبي و استفاده از مؤلفه ها و تكنيك هاي آن در كاهش افسردگي و بهبود خودپنداره و تصوير از خداي بيماران افسرده قابل توصيه است.