مقايسه اثربخشي نوروفيدبك و توانبخشي شناختي بر تكانشگري، بي ثباتي هيجاني و جرح خويشتن در افراد مبتلا به اختلال شخصيت مرزي

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي نوروفيدبك و توانبخشي شناختي بر تكانشگري، بي‌ثباتي هيجاني و رفتار جرح خويشتن در بيماران مبتلا به اختلال شخصيت مرزي انجام شد. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي با جايگزيني تصادفي از نوع طرح پيش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه كنترل شامل پيگيري سه ماهه بود. جامعه آماري كليه بيماران مراجعه كننده به بيمارستان روانپزشكي و سوختگي زارع ساري و مطب هاي روانپزشكي شهر ساري در سال 1399 كه بر اساس تشخيص روانپزشك و مصاحبه باليني بر مبناي نسخه پنجم راهنمايي تشخيصي و آماري اختلال‌هاي رواني، تشخيص اختلال شخصيت مرزي دريافت كردند، بود. 45 نفر از بيماران با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي به سه گروه( دو گروه آزمايشي آموزش نوروفيدبك و توانبخشي شناختي و گروه كنترل) تقسيم شدند. ابزارهاي گردآوري اطلاعات پرسشنامه تكانشگري بارات، پرسشنامه بدتنظيمي هيجاني گراتز و رومر، مقياس خودآسيبي سوانسون و همكاران بودند. داده‌ها با تحليل كوواريانس چندمتغيره( مانكووا) و تحليل واريانس با اندازه گيري تكراري تحليل شدند. يافته ها : يافته ها نشان داد در كاهش تكانشگري حركتي از مولفه هاي تكانشگري و عدم وضوح هيجاني از مولفه هاي بي ثباتي هيجاني بين گروه نوروفيدبك و توانبخشي شناختي تفاوت معناداري وجود داشت (0.001 p). در كاهش ساير موارد بين گروه نوروفيدبك و توانبخشي شناختي تفاوت معناداري وجود نداشت(0.05 p). نتيجه گيري: با توجه به يافته ها مي توان گفت نوروفيدبك طي جلسات مختلف مغز را براي فعاليت با الگوهاي مناسب پرورش مي‌دهد و تمرينات توانبخشي به مغز كمك مي‌كند كه اين تغييرات را در رفتار نمايان كند.