مناسبات ابراهيم‌خليل‌خان جوانشير قراباغي با حكومت قاجاريه

خاندان جوانشير از خاندان هاي محلي مهم و تأثيرگذار در تحولات منطقه قفقاز بود كه به‌دنبال مرگ نادرشاه افشار و ضعف نظارتي حكومت زنديه و به پشتوانه قدرت نظام ايلي در قراباغ شكل گرفت. اين خاندان از بدو تأسيس به اقتضاي زمان و شرايط سياسي براي حفظ حكومت محلي شان اقدام به برقراري مناسبات با دولت هاي برتر پيراموني كردند. الگوي بقاء سياسي و حفظ حكومت نيمه مستقل در قبال سياست تهديد و الحاق گرايي حكومت مركزي ايران، مهم ترين چالش فراروي اين خاندان در مناسبات ابراهيم خليل خان جوانشير (حك: 1176-1221ق/ 1762-1806م) با حاكمان قاجاري بود. اهداف و رويكرد متفاوت آن دو حكومت، بناي مناسبات دوجانبه را تنش زا و خصمانه شكل داد. با عنايت به اين مسئله، اين تحقيق در پي پاسخ گويي به چرايي و علل اختلاف مناسبات آن دو قدرت با ماهيت هاي محلي و مقتدر است. يافته ها مبين آن است كه در مناسبات تنش آميز خاندان جوانشير با حكومت قاجاريه چند عامل مهم موجب ترس و رويگرداني اين خاندان از دولت ايران به روس ها شده است. مهم ترين آن مؤلفه ها عبارت بود از تهديد موجوديت سياسي حكمراني قراباغ از جانب دولت ايران و رقابت درون خانداني بين فرزندان ابراهيم خان بر مقام حكمراني قراباغ و كشيده شدن پاي قدرت هاي برتر چون دولت روسيه به اين مسئله. اين پژوهش به روش تحقيقات تاريخي و با بهره‌گيري از منابع مورخان قاجاري و تاريخ نگاري محلي قراباغ سعي دارد مناسبات خاندان جوانشير با حكومت قاجاريه در دوره‌ حكمراني ابراهيم‌خان جوانشير را واكاوي نمايد.