جايگاه جنگ و رويكرد سپاهيگري مسلمانان در گسترش اسلام در هند تا پايان امويان

لشكركشي مسلمانان به هند كه از سال 15 هجري در زمان خلافت عمر آغاز شده بود، در مراحل بعدي و دوره فرمانروايان اموي ادامه يافت. سؤال اين است كه چرا رويكرد نظامي براي گسترش اسلام در هند نتايج موفقيت‌آميز و ماندگار نداشت؟ اين پژوهش با روش تاريخي و شيوه توصيفي ـ تحليلي و استفاده از منابع كتابخانه‌اي به اين موضوع پرداخته است. ظاهراً، بحث گسترش اسلام در آن سرزمين مطرح بوده است؛ اما هدف و نحوة عمل مهاجمان بر اساس اصول اسلام صورت نگرفته است. براساس قرآن كريم جهاد فقط در مقابل جنگ و تجاوزگري مجاز دانسته شده است و نبايد مردم را با كشتار و اجبار مسلمان كرد. از طرفي اهدافي مانند تسلط بر راه‌ها و مراكز تجاري هند، اموال، خزاين و ... مورد نظر بوده و اين مطلب در سخنان و فرمان‌هاي زمامداران مسلمان آشكار است. همچنين بي‌رحمي، رفتارهاي ناجوانمردانه و كشتار فراوان ازجمله در ديبل، نه تنها كمكي به گسترش اسلام نكرد بلكه موجب نفرت ساكنان آن سرزمين از مسلمانان شد؛ چنانكه مردم مناطق فتح‌شده، در دوره حاكمان بعد از محمد بن قاسم شورش كردند و مناطق خود را بازپس گرفتند.