رابطه اوقات‌فراغت جدي و رضايت از فراغت با ميانجي‌گري مشاركت تفريحي در ورزشكاران آماتور واليبال

گذران فراغت تحت تاثير تحولات اقتصادي- اجتماعي و ارزش‌هاي جهاني، يكي از دغدغه‌هاي افراد است. هدف تحقيق حاضر چگونگي تاثير فراغت جدي بر رضايت از فعاليت فراغتي با ميانجي‌گري مشاركت تفريحي در ورزشكاران آماتور واليبال بود. روش تحقيق از منظر هدف، كاربردي و از حيث گردآوري داده‌ها همبستگي بود كه به صورت ميداني انجام شد. ابزار جمع‌آوري داده‌ها پرسشنامه‌هاي Gould et al, 2008، Kyle et al, 2005 و Ramkisson et al, 2012 بود. جامعه آماري پژوهش، ورزشكاران غيرحرفه‌اي خانه واليبال تهران كه حداقل 6 ماه سابقه عضويت در اين مجموعه را داشتند، بود. جهت تعيين حجم نمونه از نرم‌افزار PASS استفاده شد و روش نمونه‌گيري در دسترس بود كه در نهايت تعداد 274 پرسش‌نامه براي تحليل آماري مورد استفاده قرار گرفت. روايي صوري و محتوايي ابزار جمع‌آوري اطلاعات توسط 9 نفر از صاحب‌نظران در اين حيطه بررسي شد. آلفاي كرونباخ برابر 0.95 به‌دست آمد. به‌منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از روش‌هاي آمار توصيفي و استنباطي با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 26 و PLS نسخه 3 بهره گرفته شد. يافته‌هاي تحقيق نشان داد كه يكي از عوامل مهم براي افزايش رضايت افراد از انجام فعاليت فراغتي، مشاركت تفريحي است (ضريب مسير 0.519). بين ابعاد مشاركت تفريحي جاذبه بيشترين تاثير را دارد، پس مي‌توان گفت كه هر چه افراد نسبت به يك فعاليت تحريك‌پذيري بيشتري داشته باشند، ميزان رضايتشان هم بيشتر است. مشاركت تفريحي 49 درصد و اوقات‌فراغت جدي 42 درصد از تغييرات رضايت از فراغت را پيش‌بيني مي‌كنند و 66 درصد از تغييرات مشاركت تفريحي، وابسته به اوقات‌فراغت جدي است.