اثربخشي درمان شناختي رفتاري بر خودشناسي انسجامي، تنظيم هيجان و كيفيت زندگي بيماران همودياليزي: يك مطالعه نيمه تجربي

زمينه و هدف: بيماران همودياليزي در معرض خطرات روان شناختي مرتبط با سلامت هستند و درمان شناختي رفتاري مي تواند نقش مؤثري در بهبود ويژگي هاي روان شناختي مرتبط با سلامت داشته باشد. لذا اين پژوهش با هدف تعيين تأثير درمان شناختي رفتاري بر خودشناسي انسجامي، تنظيم هيجان و كيفت زندگي بيماران همودياليزي در شهر كرمان انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل است. جامعه آماري اين پژوهش بيماران بيمارستان شفا و كلينيك جواد الائمه(ع) شهر كرمان در سال 1401 بودند. با روش نمونه گيري در دسترس 30 نفر بيمار همودياليزي بر اساس ملاك هاي ورود به مطالعه انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند (هر گروه 15 نفر). گروه آزمايش تحت آموزش 8 جلسه 75 دقيقه اي با فراواني دو بار در هفته قرار گرفتند و گروه كنترل در ليست انتظار براي آموزش ماند. مشاركت كنندگان با پرسش نامه هاي خودشناسي انسجامي، تنظيم هيجان و كيفيت زندگي مورد ارزيابي قرار گرفتند و داده ها با آناليز واريانس دوطرفه با اندازه گيري هاي مكرر تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: ميانگين نمرات خودشناسي انسجامي، تنظيم هيجان و كيفيت زندگي قبل از مداخله به ترتيب در گروه درمان شناختي رفتاري 26/68، 37/93، 60/27 و در گروه كنترل26/67، 37/95، 59/60 بود (0/05 P)، اما پس از مداخله، ميانگين نمرات ويژگي هاي روان شناختي مورد بررسي در گروه درمان شناختي رفتاري افزايش معني داري نسبت به گروه كنترل نشان داد (0/001 P).نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاكي از تأثير مداخله درمان شناختي رفتاري بر بهبود ويژگي هاي روان شناختي مورد بررسي در گروه آزمايش بود. بنابراين مي توان از اين مداخله به عنوان درمان مكمل در بيماران همودياليزي استفاده نمود.