اثربخشي طرح‌واره درماني بر كيفيت زندگي و خودانتقادگري در زنان داراي افكار خودكشي: يك مطالعه نيمه تجربي

زمينه و هدف: زنان قربانيان شرايط نابسامان خانواده، آسيب هاي اجتماعي و فقر ساختاري هستند. اقدام هاي عجولانه، ناآگاهي زنان و عدم توجه به پيامدهاي تصميم با وجود فشارهاي شديد وارد آمده بر آن ها، زمينه خودكشي را فراهم نموده است. هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي طرح‌واره درماني بر كيفيت زندگي و خودانتقادگري در زنان داراي افكار خودكشي بود. مواد و روش‌ها: اين پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمام زنان داراي افكار خودكشي مراجعه‌كننده به بيمارستان خورشيد شهر اصفهان در سال 1400 بود. تعداد 30 نفر از زنان به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به شيوه تصادفي در گروه آزمايش و كنترل (هر گروه 15 نفر)، جايگزين شدند. براي گروه آزمايش روش طرح‌واره درماني Young به مدت 8 جلسه نود دقيقه (هفته اي يك جلسه) اعمال شد و گروه كنترل در ليست انتظار براي آموزش ماند. به منظور گردآوري داده‌ها از پرسش نامه كيفيت زندگيWare Jr  وSherbourne  و مقياس خودانتقادگري Gilbert استفاده شد. داده ها با استفاده از آناليز كوواريانس چندمتغيره تجزيه و تحليل شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه آموزش گروهي طرح‌واره درماني تأثير معناداري بر افزايش كيفيت زندگي (0.029= P، 5.398=F) و كاهش خودانتقادگري زنان داراي افكار خودكشي دارد (0.001 P ، 82.865 = F ). نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه طرح‌واره درماني احتمالاً مي‌تواند با بهبود كيفيت زندگي و خودانتقادگري در كاهش ميزان افكار خودكشي مؤثر باشد. بنابراين، درمان گران و متخصصان سلامت مي توانند از طرح‌واره درماني در كنار ساير روش‌هاي مؤثر براي بهبود ويژگي هاي مرتبط با سلامت استفاده نمايند.