تاثير هشت هفته تمرين تناوبي بر سطوح پلاسمايي پروتئين‌هاي سيرتوئين 1 و سيرتوئين 3 مردان سالمند غير‌فعال

مقدمه و هدف: پروتئين‌هاي سيرتوئين در فرآيندهاي متابوليك و هموستازي بدن درگير مي‌شوند و با فشار اكسايشي ناشي از سالمندي و بيماري‌هاي مربوط به سن مرتبط هستند. تغييرات اين پروتئين‌ها در سالمندي و تاثير فعاليت بدني بر آنها كمتر مورد بررسي قرار گرفته است، از اين رو هدف از مطالعه حاضر، بررسي تاثير هشت هفته تمرين تناوبي بر سطوح پلاسمايي پروتئين‌هاي سيرتوئين 1 و سيرتوئين 3 مردان سالمند غير‌ فعال بود. مواد و روش ها: در اين تحقيق 20 مرد سالمند غير فعال با دامنه سني 70-60 سال به صورت نمونه‌گيري در‌ دسترس انتخاب و به روش تصادفي ساده به دو گروه تجربي و كنترل تقسيم شدند. جهت بررسي تاثير سالمندي بر سطوح پلاسمايي پروتئين‌هاي سيرتوئين 1 و سيرتوئين 3، 10 مرد جوان غير‌ فعال به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. برنامه تمريني شامل هشت هفته تمرين تناوبي با شدت متوسط 50 درصد ضربان قلب ذخيره بر اساس اصل اضافه‌بار بود. سطوح پلاسمايي پروتئين‌هاي سيرتوئين 1 و سيرتوئين 3، در دو مرحله پيش‌آزمون و پس‌آزمون مورد اندازه‌گيري قرار گرفت. جهت مقايسه پيش‌آزمون از آزمون تحليل واريانس يك راهه (آنوا) و مقايسه پس‌آزمون دو گروه سالمند تمرين و سالمند كنترل از آزمون تحليل كوواريانس استفاده شد.نتايج: تجزيه و تحليل داده‌ها نشان داد كه سطوح پلاسمايي پروتئين‌هاي سيرتوئين 1 و سيرتوئين 3 در گروه‌هاي سالمند نسبت به گروه جوان به طور معني‌داري كمتر بودند (0/05 P). همچنين بر اثر هشت هفته تمرين تناوبي سطوح پروتئين‌هاي فوق به طور معني‌داري افزايش يافت (0/05 P). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج پژوهش حاضر به نظر مي‌رسد كه تمرين تناوبي با شدت متوسط با افزايش پروتئين هاي sirt1 و sirt3، مي‌تواند فشار اكسايشي ناشي از سالمندي را كاهش دهد و منجر به افزايش دفاع آنتي‌اكسيداني و بهبود كيفيت زندگي سالمندان شود.