نقش توسعه يافتگي كشورها در اثرگذاري شاخص هاي بهبود فضاي كسب و كار بر جريان سرمايه‌گذاري مستقيم خارجي

سرمايه‌گذاري يكي از اجزاي مهم تقاضاي كل است كه نقش بسيار تعيين‌كننده‌اي در رشد اقتصادي هر كشور ايفا مي‌كند. لذا شناخت رفتار سرمايه‌گذاري مورد توجه اقتصاددانان و سياست‌گذاران اقتصادي بوده است. يكي از عوامل مهمي كه در تصميم براي سرمايه‌گذاري چه در سرمايه‌گذاري داخلي و چه در سرمايه‌گذاري خارجي موثر است، وجود فضاي امن و آنچه تحت عنوان بهبود فضاي كسب و كار از آن تعبير شده، مي‌باشد. تحقيق حاضر به دنبال بررسي نقش توسعه‌يافتگي كشورها در تاثيرگذاري شاخص‌هاي بهبود فضاي كسب و كار بر سرمايه‌گذاري خارجي است. در اين مقاله به‌منظور تعيين سطح توسعه‌يافتگي از متغير درآمد ملي استفاده شده است. بدين منظور بر اساس تقسيم‌بندي بانك جهاني چهار گروه كشور بر حسب ميزان درآمد آنها اعم از كشورهاي با درآمد پايين كه نشانگر كشورهاي با سطح توسعه‌يافتگي پايين، با درآمد متوسط به پايين بيانگر كشورهاي با سطح توسعه متوسط، با درآمد متوسط به بالا كه نشان‌دهنده كشورهاي با سطح توسعه‌يافتگي متوسط به بالا و با درآمد بالا كه بيانگر كشورهاي توسعه‌يافته مي باشد، در نظر گرفته شده و اثر متغيرهاي (زيرشاخص‌هاي) شاخص بهبود فضاي كسب و كار بر سرمايه‌گذاري مستقيم خارجي با استفاده از مدل داده‌هاي تركيبي مورد ارزيابي قرار گرفته است. نتيجه برآورد نشان مي‌دهد سطح توسعه‌يافتگي كشورها و درآمد آنها بر ميزان و جهت اثرگذاري تشكيل سرمايه ثابت ناخالص و زير شاخص‌هاي بهبود فضاي كسب و كار تاثير دارد. به نحوي كه در كشورهاي با درآمد پايين، متوسط به پايين و بالا اثر تشكيل سرمايه ثابت ناخالص بر سرمايه‌گذاري خارجي، مثبت و در كشورهاي متوسط به بالا، اين اثر منفي است. در ضمن اثر هر يك از زيرشاخص‌هاي بهبود كسب و كار بر سرمايه‌گذاري خارجي بسته به سطح درآمد كشورها متفاوت است.