اثر تمرينات استقامتي و مقاومتي بر ميزان آپوپتوز و رسوب كلاژن بافت قلبي موش‫هاي صحرايي ديابتي‬‬

زمينه و هدف: بيماري ديابت علاوه بر اختلالات گليسمي، عوارض مزمني در ساختار و عملكرد بافت ها، مشكلاتي نظير آپوپتوز و فيبروز نيز ايجاد مي كند. پژوهش حاضر به بررسي اثر 8 هفته تمرين استقامتي و مقاومتي بر انواع مسيرهاي سيگنالينگ آپوپتوز و فيبروز بافتي قلب موش هاي صحرايي ديابتي پرداخت. روش كار: 30 سر موش صحرايي نژاد ويستار با سن تقريبي ۱۰-۸ هفته، محدوده وزني 250-210 گرم با روش تزريق درون صفاقي استرپتوزوتوسين ديابتي گرديده و به طور تصادفي به سه گروه تمرين استقامتي، تمرين مقاومتي وكنترل تقسيم شدند.  موش هاي گروه تمرين استقامتي روي نوار گردان به مدت 8 هفته، 5 روز در هفته با شدت (vo2Max۸۰-۶۰%) و گروه تمرين مقاومتي روي نردباني با شيب 85 درجه و با وزنه اي برابر 100-30 درصد وزن بدن تمرين كردند. ۴۸ ساعت پس از آخرين جلسه تمريني، نمونه خون جمع آوري و بافت بطن قلب موش ها استخراج شد. مقادير گلوكز، انسولين و شاخص مقاومت به انسولين سرمي و سطوح بيان ژن Bcl-2, Bax, caspase 8 و نسبت Bax به Bcl2 ارزيابي شد. به منظور بررسي هيستولوژيك ساختار قلب موش هاي صحرايي ديابتي جهت تشخيص فيبروز از روش رنگ آميزي تري كروم- ماسون و هماتوكسيلين- ائوزين استفاده شد. يافته ها: در گروه تمرين استقامتي و مقاومتي كاهش معني داري در بيان ژن Bax و نسب Bax  به Bcl-2 و افزايش معني‫داري در Bcl-2 و كاسپاز ۸ نسبت به گروه كنترل مشاهده شد. ميزان پارگي الياف كارديوميوسيت در گروه استقامتي و مقاومتي نسبت به گروه كنترل كمتر بود بطوري‫كه در برخي از الياف در گروه كنترل حضور سلول هاي لنفوسيتي مشاهده شد (p 0.05). نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه تمرينات مقاومتي با شدت بالا و استقامتي با شدت متوسط مي توانند از ايجاد فيبروز بافتي ناشي از رسوب كلاژن در ديابت جلوگيري نمايند و اين نوع تمرينات مي توانند عوامل درگير در آپوپتوز را هم در مسير داخلي و  هم در مسير خارجي فعال نمايند، از سوي ديگر مي توان از اين شدت تمريني به عنوان يك راه كار غيردارويي مؤثر براي كاهش عوارض آپوپتوز و فيبروز ناشي از ديابت در بافت قلبي استفاده كرد.