بررسي ارتباط بين همدلي باليني، كيفيت زندگي و فرسودگي شغلي در دانشجويان پزشكي دانشگاه علوم پزشكي اردبيل

زمينه و هدف: همدلي باليني يكي از صلاحيت هاي باليني دانشجويان پزشكي است و در فرايند شكل گيري آن عوامل متعددي نقش دارند. در اين پژوهش ارتباط فرسودگي شغلي و كيفيت زندگي با همدلي باليني در دانشجويان پزشكي مورد بررسي قرار گرفته است. روش كار: در اين مطالعه توصيفي تحليلي سه پرسشنامه همدلي جفرسون، پرسشنامه كيفيت زندگي WHO و فرسودگي شغلي مازلاج استفاده گرديد. روايي و پايايي اين سه پرسشنامه در مطالعات قبلي تاييد شده است. جامعه پژوهش در اين مطالعه دانشجويان پزشكي مقطع كارورزي دانشگاه علوم پزشكي اردبيل بوده كه با روش سرشماري وارد مطالعه شدند. همچنين از آزمون هاي آماري همبستگي پيرسون و اسپرمن و كاي دو جهت آناليز داده ها استفاده شد. يافته ها: در اين پژوهش از كل 130 دانشجو 128 نفر (98/4%) هر سه پرسشنامه را تكميل كردند. نتايح نشان داد 98 درصد دانشجويان داراي فرسودگي شغلي متوسط و دو درصد داراي فرسودگي شغلي شديد بودند. در پرسشنامه كيفيت زندگي، حدود 44 درصد از دانشجويان از وضعيت سلامتي خود راضي يا خيلي راضي بودند و 33 درصد دانشجويان ناراضي يا خيلي ناراضي بودند. ميانگين نمره همدلي باليني در دانشجويان 79/46 با انحراف معيار9/82 بود. همچنين بين كيفيت زندگي و فرسودگي شغلي ارتباط آماري معني دار معكوسي (0/0001=p) ديده شد. نتيجه گيري: با توجه به اين كه وضعيت دانشجويان از نظر هر سه متغير چندان مطلوب نبود. به نظر مي رسد برنامه هاي غير درسي براي بهبود مكانيسم هاي سازگاري دانشجويان با موقعيت هاي مرتبط با شغل و ارتقاء همدلي باليني ضروري است.