تاثير شش هفته آموزش خطي بر الگوي كينماتيكي راه رفتن در كودكان 3-5 سال

ﻫﺪف اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﺮرﺳﯽ ﺗﺄﺛﯿﺮ آﻣﻮزش ﺧﻄﯽ ﺑﺮ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي ﮐﯿﻨﻤﺎﺗﯿﮑﯽ راهرﻓﺘﻦ در ﮐﻮدﮐﺎن ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﺳﺎ ﻟﻪ ﺑﻮد. ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﮐﻮدك ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﯽ در دو ﮔﺮوه ﮔﺮوه ﺗﺠﺮﺑﯽ: 12 ﻧﻔﺮ و ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل: 12 ﻧﻔﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﮔﺮوه ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﺑﻪﻣﺪت ﺷﺶ ﻫﻔﺘﻪ و ﻫﻔﺘﻪاي دو ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﺗﮑﺮار اﻟﮕﻮي ﺻﺤﯿﺢ راهرﻓﺘﻦ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. زواﯾﺎي ﻣﻔﺎﺻﻞ ران، زاﻧﻮ و ﻣﭻ ﭘﺎ در ﺻﻔﺤﻪ ﺳﺎﺟﯿﺘﺎل در ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﺎ زﻣﯿﻦ و ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺪاﺷﺪن اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺴﺖ ﭘﺎ از زﻣﯿﻦ، ﻗﺒﻞ و ﭘﺲ از ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از وﯾﺪﺋﻮآﻧﺎﻟﯿﺰ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺷﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮاي ﺿﺒﻂ ﺣﺮﮐﺖ از دورﺑﯿﻦ ﮔﻮﭘﺮو رزوﻟﻮﺷﻦ K 2 /7 و ﺳﺮﻋﺖ 120 ﻓﺮﯾﻢ ﺑﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ و ﺑﺮاي اﺳﺘﺨﺮاج دادهﻫﺎي ﮐﯿﻨﻤﺎﺗﯿﮑﯽ از ﻧﺮماﻓﺰار ﮐﯿﻨﻮا اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ . ﺑﺮاي ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ درونﮔﺮوﻫﯽ از آزﻣﻮن ﺗﯽ ﻫﻤﺒﺴﺘﻪ و ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﯿﻦﮔﺮوﻫﯽ از آزﻣﻮن ﺗﺤﻠﯿﻞ وارﯾﺎﻧﺲ ﭼﻨﺪﻣﺘﻐﯿﺮه در ﺳﻄﺢ ﻣﻌﻨﺎداري 0/05 اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﺸﺎن داد، در ﮔﺮوه ﻣﺪاﺧﻠﻪ، در ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﺎ زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺰان دورﺳﯽﻓﻠﮑﺸﻦ ﻣﭻ ﭘﺎ ﺑﻌﺪ از اﺟﺮاي ﻣﺪاﺧﻠﻪ 35/5 درﺻﺪ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺖ و ﻓﻠﮑﺸﻦ زاﻧﻮ 20/62 درﺻﺪ و ﻓﻠﮑﺸﻦ ران 20 درﺻﺪ ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺪاﺷﺪن ﺷﺴﺖ ﭘﺎ از زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺰان ﭘﻼﻧﺘﺎر ﻓﻠﮑﺸﻦ ﻣﭻ ﭘﺎ ﺑﻌﺪ از اﺟﺮاي ﻣﺪاﺧﻠﻪ 37/73 درﺻﺪ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺖ، ﻓﻠﮑﺸﻦ زاﻧﻮ 16/74 درﺻﺪ ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺖ و اﮐﺴﺘﻨﺸﻦ ران 37/61 درﺻﺪ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺖ. ﺑﺮاﺳﺎس ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺗﺤﻠﯿﻞ وارﯾﺎﻧﺲ ﭼﻨﺪﻣﺘﻐﯿﺮه، ﺑﯿﻦ ﮔﺮوه ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ و ﮐﻨﺘﺮل در ﻣﺘﻐﯿﺮﻫﺎي ﮐﯿﻨﻤﺎﺗﯿﮑﯽ راهرﻓﺘﻦ، ﺗﻔﺎوت ﻣﻌﻨﺎدار وﺟﻮد داﺷﺖ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ دوره آﻣﻮزش ﺧﻄﯽ ﺑﺮ ﺑﻬﺒﻮد اﻟﮕﻮي ﮐﯿﻨﻤﺎﺗﯿﮑﯽ راهرﻓﺘﻦ اﺛﺮ ﻣﻌﻨﺎداري داﺷﺖ، ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﺪاﺧﻼت آﻣﻮزﺷﯽ از آﻣﻮزش ﺧﻄﯽ ﺑﻪﻣﻨﻈﻮر ﺗﻐﯿﯿﺮ اﻟﮕﻮي راهرﻓﺘﻦ و اﻓﺰاﯾﺶ ﺳﻄﺢ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ در ﮐﻮدﮐﺎن و درﻋﯿﻦﺣﺎل ﭘﯿﺸﮕﯿﺮي از آﺳﯿﺐﻫﺎي ﻏﯿﺮﺑﺮﺧﻮردي ﻃﯽ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎﯾﯽ در ﺳﻨﯿﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻬﺮه ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ.