مقايسۀ تأثير خودگفتاري آموزشي و انگيزشي بر عملكرد و يادگيري مهارت‌هاي هندبال

عوامل روانشناختي از قبيل خودگفتاري در توسعه مهارت نقش دارد. هدف اين پژوهش مقايسۀ خودگفتاري آموزشي و انگيزشي بر عملكرد و يادگيري مهارت‌هاي پايه هندبال در دانش‌آموزان دختر شهر كرج بود. پژوهش حاضر كاربردي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل بود و از آزمون‌هاي پاس‌كاري با ديوار و پرتاب پنالتي زين در هندبال استفاده كرد. نمونه‌هاي پژوهش را 60 دانش‌آموز دختر مدارس متوسطۀ شهر كرج (13 تا 18 سال) تشكيل دادند. آنها به‌صورت در دسترس انتخاب شدند و به-صورت تصادفي در سه گروه خودگفتاري آموزشي، خودگفتاري انگيزشي و كنترل قرار گرفتند. آزمودني‌ها به مدت شش‌هفته، هر هفته سه‌جلسه و هر جلسه 45 دقيقه، مهارت‌هاي پايه را در سه بلوك، هر بلوك شامل 10 كوشش اجرا كردند. آزمودني‌ها قبل از اجراي تكليف، در گروه خودگفتاري آموزشي از عبارات بدن صاف ، آرنج صاف براي پرتاب و دقت كن و يارت را ببين براي پاس و در گروه خودگفتاري انگيزشي از عبارات حالا براي پاس و محكم براي پرتاب استفاده كردند. نتايج تحليل واريانس درون‌گروهي با اندازه‌گيري تكراري، تحليل واريانس مركب و تحليل واريانس يك‌طرفه نشان داد كه در مقايسه با گروه كنترل، خودگفتاري آموزشي و انگيزشي بر عملكرد و يادگيري مهارت‌هاي پايه هندبال تأثير معناداري دارد (P≤0/05)ولي بين دو گروه تجربي تفاوت معناداري وجود ندارد(P 0.05). خودگفتاري فارغ از نوع آن با تغيير جنبه‌هاي شناختي، عاطفي و رفتاري، اثر تسهيل‌كننده‌اي بر انگيزش و به تبع آن، عملكرد دارد. بنابراين خودگفتاري مي‌تواند با جلب توجه فراگير به تكليف مربوط، عناصركليدي الگوي مهارت را تحريك كند و موجب بهبود مهارت‌ها ‌شود.