تاثير حس بازي بر بهبود مهارت‌هاي اجرايي بسكتبال و تكاليف تمرين نشده در كودكان با اختلال هماهنگي رشدي

هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير حس بازي بر بهبود مهارت‌هاي اجرايي بسكتبال و تكاليف تمرين نشده در كودكان با اختلال هماهنگي رشدي بود. تعداد 40 دانش‌آموز دختر 10 تا 12 سال راست دست از مجموع 56 مدرسه‌ ابتدايي شهرستان اردبيل، بر اساس معيارهاي دستورالعمل آماري و تشخيصي اختلالات رواني غربال شدند. آزمودني‌ها بصورت تصادفي ساده در دو گروه سنتي و گروه حس بازي به تعداد مساوي تقسيم شدند و به تمرين پرداختند. براي گردآوري اطلاعات از مجموعه‌ آزمون ارزيابي حركت كودكان ۲ (MABC 2)، آزمون مهارتي بسكتبال ايفرد، ابزار سنجش عملكرد بازي و سياهه‌ بررسي مشكلات دستخط استفاده شد. آزمون‌ها قبل و بعد از 8 هفته برنامه‌ آموزشي، 16 جلسه، هر جلسه به مدت 40 دقيقه اجرا شد. نتايج تحليل كوواريانس چندمتغيره نشان داد كه دانش‌آموزان در يادگيري مهارت‌هاي تصميم‌گيري، حمايت، پاس و دريبل به روش حس بازي بهتر بوده‌اند (0.05 p) اما در مورد مؤلفه‌هاي ديگر تفاوت معناداري وجود نداشت. همچنين در بررسي مهارت دستخط دانش‌آموزان داراي اختلال هماهنگي رشدي، ميانگين گروه تمريني حس بازي به طور معناداري بيشتر از گروه تمرين سنتي بوده است (0.01 p). به طور كلي رويكرد مبتني بر حس بازي كارآمدي بهتري در توسعه‌ مهارت‌هاي تمريني و تمرين نشده نشان داد و پيشنهاد مي‌شود در آموزش مهارت هاي ورزشي به اين كودكان از رويكردهاي بازي محور و فرآيند پرسش و پاسخ در قالب بازي‌هاي تعديل شده استفاده گردد.