اثر مواجهه بالا با تستوسترون در دوره جنيني بر روي تحمل قلبي به آسيب ايسكمي-ريپرفيوژن در موش‌هاي صحرايي نر در بزرگسالي در بزرگسالي

زمينه و هدف: عملكرد قلبي و مقاومت به آسيب ايسكمي-ريپرفيوژن به‌وسيله عوامل مختلف شامل هورمون‌هاي جنسي به‌ويژه آندروژن ها و استروژن‌ها تحت تأثير قرار گرفته مي‌شوند. در مطالعه حاضر، هدف ما بررسي اثرات مواجهه پيش از تولد با تستوسترون بر روي تحمل قلبي به آسيب ايسكمي-ريپرفيوژن در موش‌هاي صحرايي نر در طول دوره بزرگسالي (بالغ) بوده است. مواد و روش‌ها: قلب موش‌هاي صحرايي نر كه در طول دوره بحراني از تكامل جنيني‌شان با تستوسترون مواجه شده بودند (گروه آزمايشي) و موش‌هاي صحرايي گروه كنترل، جدا شدند و در دستگاه لانگندورف، پرفيوژن صورت گرفت. مقادير پارامترهاي هموديناميكي قلب شامل  ±dp/dt ,RPP,LVDP,LVSPبا استفاده از دستگاه پاورلب ثبت شدند. مدل رگرسيون خطي تعميم يافته و مدل معادلات برآورد تعميم يافته براي تجزيه و تحليل داده ها استفاده شد. يافته‌ها: در حالت پايه (قبل از ايسكمي)، موش‌هاي صحرايي نر بزرگسال در گروه آزمايشي مقادير بالاتر معني‌دار از±dp/dt,RPP,LVDP,LVSP را در مقايسه با كنترل‌هايشان نشان دادند (0/05 P). بعد از ريپرفيوژن، مقادير±dp/dt,RPP,LVDP,LVSP به‌طور معني‌داري در موش‌هاي صحرايي آزمايشي در مقايسه با كنترل كاهش پيدا كرد (0/05 P). نتيجه‌گيري: مطالعه حاضر نشان داد كه مواجهه بالا با تستوسترون در دوره جنيني، منجر به تحمل قلبي پايين‌تر در برابر آسيب ايسكمي-ريپرفيوژن در موش‌هاي صحرايي نر، در دوره بعدي زندگي (بزرگسالي) مي شود.