شيوع و الگوي مقاومت ضد ميكروبي پاتوژن هاي جدا شده در بيماران مبتلا به عفونت بيمارستاني در بخش‌هاي مراقبت ويژه بيمارستان عمومي حضرت رسول، تهران در سال 1399

زمينه و هدف: عفونت هاي بيمارستاني، پاتوژن هاي مولد اين عفونت ها و مقاومت آنتي بيوتيكي اين عوامل همواره به عنوان يكي از دغدغه هاي نظام سلامت مطرح است. مطالعه حاضر با هدف تعيين فراواني هر كدام از پاتوژن هاي مولد عفونت بيمارستاني و ميزان مقاومت ضدميكروبي آنها در بيماران بستري در بخش هاي مراقبت ويژه يك بيمارستان عمومي انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه مقطعي بر روي 936 نمونه بيولوژيك از بيماران بستري در بخش هاي مراقبت ويژه بيمارستان رسول اكرم تهران در سال 1399 انجام شد. پس از مشخص شدن فراواني پاتوژن هاي جدا شده از نمونه ها با استفاده از محيط هاي كشت افتراقي اختصاصي و آنتي سرم هاي خاص، براي تعيين مقاومت آنتي بيوتيكي شايع ترين عوامل باكتريايي مولد عفونت بيمارستاني از روش ديسك ديفيوژن استفاده شد. يافته ها: آسينتو باكتر (22/5 درصد)، كلبسيلا پنومونيه (18/7 درصد)، سودوموناس آئروژينوزا (13/6درصد)، كانديدا آلبيكنس (11/2 درصد) و اشرشياكولي (7/2 درصد) به ترتيب شايع ترين پاتوژن هاي مولد عفونت بيمارستاني در نمونه هاي مورد بررسي بودند.آسينتو باكتر كه شايع ترين پاتوژن عامل عفونت هاي بيمارستاني در نمونه هاي مورد بررسي بود بيشترين حساسيت را به ترتيب به  آنتي بيوتيك هاي كلستين (100%)و سفوتاكسيم (97/2%) دارا بود و مقاوترين آنتي بيوتيك عليه ايزوله هاي آسينتوباكتر آنتي بيوتيك آمپي سيلين سولباكتام (38/9%) گزارش گرديد. نتيجه گيري: نتايح مطالعه حاضر نشان داد كه علاوه بر تنوع پاتوژن هاي مختلف در ايجاد عفونت هاي بيمارستاني در بيماران بستري در بخش هاي مراقبت ويژه، و مقاومت آنتي بيوتيكي اين عوامل هم قابل توجه است. توجه به بررسي هاي دوره اي براي پايش مقاومت آنتي بيوتيكي در درمان عفونت هاي بيمارستاني بخصوص در بخش هاي مراقبت ويژه ضروري مي باشد.