ارزيابي سونوگرافي حجم و كسر تخليه صفراوي در بيماران ديابتي: مطالعه مورد شاهدي

زﻣﯿﻨﻪ و ﻫﺪف: ﺷﯿﻮع ﺳﻨﮓ ﮐﯿﺴﻪ ﺻﻔﺮا در بيماران مبتلا به ديﺎﺑﺖ مليتوس بيشتر از افراد غيرديابتي است. مكانيسم پاتوفيزيولوژيك تشكيل سنگ كيسه صفرا در بيماران ديابتي تيپ دو هنوز مبهم است. بنابراين؛ در اين مطالعه مورد شاهدي بر آن شديم كه عملكرد حركتي كيسه صفرا را به عنوان يكي از عوامل دخيل در اختلالات صفراوي در بيماران ديابتي نوع دو توسط سونوگرافي كيسه صفرا ارزيابي نماييم. مواد و روش ها: اين مطالعه بر روي ﺗﻌﺪاد 54 ﻧﻔﺮ از اﻓﺮاد مبتلا به ديابت مليتوس نوع دو ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮔﺮوه ﻣﻮرد و ﺗﻌﺪاد 51 ﻧﻔﺮ از اﻓﺮاد ﺳﺎﻟﻢ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﺳـﻦ و ﺟـﻨﺲ و BMI ﺑـﺎ اﻓﺮاد ديابت مليتوس نوع دو ﻫﻤﺴﺎن ﺳﺎزي ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮔﺮوه ﺷﺎﻫﺪ انجام گرفت. براي تمامي افراد دو گروه، سونوگرافي در دو مرحله يكي در حالت ناشتا و ديگري پس از خوردن غذاي سبك انجام گرفت. حجم كيسه صفرا در حالت ناشتا (V1) و پس از غذا (V2) اندازه گيري و در نتيجه كسر تخليه (Ejection Fraction) كيسه صفرا محاسبه گرديد. همچنين، در اﻳـﻦ اﻓـﺮاد، ﻣﺘﻐﻴﺮﻫﺎي دﻣﻮﮔﺮاﻓﻴﻚ از ﻗﺒﻴﻞ ﺳﻦ، ﺟﻨﺲ، BMI و تعداد موارد زايمان  ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﻲ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. يافته ها: ﻧﺴﺒﺖ ﺟﻨﺴﯿﺖ، سن و تعداد موارد زايمان و شاخص توده بدني در 2 ﮔﺮوه ﻣﻮرد و ﺷﺎﻫﺪ يﮑﺴﺎن ﺑﻮد(P 0.05). در آناليز تي تست مستقل، ارتباط معني داري بين ميانگين V1،  V2و EF در گروه مورد با گروه شاهد وجود نداشت(P 0.05). همچنين ﺑﯿﻦ ﺟﻨﺴﯿﺖ و متوسط V1،  V2و EF در ﻫﺮ دو ﮔﺮوه اﺧﺘﻼف ﻣﻌﻨﯽ داري ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﺸﺪ(P 0.05). ميزان شيوع سنگ هاي صفراوي در گروه بيماران ديابتي به طور معني داري بيشتر از گروه شاهد بود (026/ 0=P).   نتيجه گيري: نتيجه مطالعه حاضر شيوع بالاي سنگ هاي صفراوي در بيماران ديابتي را تاييد مي نمايد اما ارتباطي ميان وضعيت حركتي كيسه صفراي افراد ديابتي با افراد سالم وجود نداشت. بنابر اين، احتمالا عوامل ديگري در تشكيل سنگ كيسه صفراي افراد ديابتي نقش دارد.