چشم‌انداز راهبرد احتمالي آمريكا در غرب آسيا و الزامات سياستي آن

ايالات متحده پس از پايان جنگ جهاني دوم و به ويژه متعاقب حملات يازده سپتامبر با هدف پيشبرد راهبرد بين‌الملل‌گرايي ليبرال، در منطقه غرب آسيا حضور فعالانه يافت. با اين حال، آمريكا به علت مواجهه با چالش‌هاي گوناگون قادر به تداوم راهبرد كنشگري فعالانه با حضور حداكثري نيروهاي نظامي در منطقه خاورميانه نبوده و همواره از تحول در كيفيت كنشگري منطقه‌اي آمريكا سخن به ميان آمده است. نقطه عطف اين دگرگوني را بايد سياست اوباما در باب «چرخش به آسيا» دانست كه تمركز فزاينده بر مقابله با تهديد چين و متعاقب آن، كاهش حضور فيزيكي-نظامي در خاورميانه مهم‌ترين دلالت‌هاي آن مي‌باشند. پرسش اصلي پژوهش جاري آنست كه متغيرهاي داخلي و بين‌المللي، چه تأثيري بر راهبرد كلان سياست خارجي آمريكا در منطقه غرب آسيا دارند. نگارندگان با اتخاذ رويكرد توصيفي-تحليلي و بهره‌گيري از روش‌هاي كتابخانه‌اي، تحليل محتواي اسناد و مصاحبه نيمه ساختارمند درصدد پاسخگويي به پرسش مذكور بوده‌اند. يافته‌هاي پژوهش جاري حكايت از آن دارد كه كاهش حضور سخت آمريكا، پشتيباني از هم‌پيمانان سنتي، گرايش فزاينده متحدان منطقه‌اي آمريكا به كنشگري مستقل و روند افزايشي نفوذ رقباي بين‌المللي آمريكا در غرب آسيا، محتمل‌ترين چشم‌انداز متصور در باب كيفيت كنشگري ايالات متحده در منطقه خاورميانه خواهد بود.