جايگاه اروپا در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران با تمركز بر دولت سيزدهم

روابط ايران و اروپا قدمتي بيش از چهار قرن دارد و اولين تماس‌ها با اهداف سياسي به دوره شاه اسماعيل صفوي باز مي‌گردد. از همان موقع، ايران به تدريج وارد بازي هاي ژئوپوليتيك ميان قدرت هاي اروپايي مي گردد.‌ با آنكه انقلاب اسلامي و سياست خارجي ايدئولوژيك ايران، روابط سياسي ميان اين كشور و دول اروپايي را دگرگون نمود، اما مناسبات اقتصادي تا بخش زيادي دست نخورده باقي ماند و ايران تا قبل از پيوستن اتحاديه اروپا به تحريم هاي هسته اي امريكا در سال ۲۰۱۲، شريك‌ نخست تجاري ايران باقي ماند. هدف از پژوهش حاضر، بررسي فراز و فرود هاي روابط ايران و اروپا در وهله نخست و سپس در مرحله دوم و مهم تر، تحليل جايگاه اتحاديه اروپا در سياست خارحي دولت سيزدهم مي باشد. بر اين اساس پرسش اصلي پژوهش اين است كه، اتحاديه اروپا از چه جايگاهي در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران بويژه دولت سيزدهم برخوردار است؟ در پاسخ به اين پرسش استدلال اين مقاله بر اين پايه استوار است كه، نياز اقتصادي و تكنولوژيك جمهوري اسلامي ايران به اتحاديه اروپا و تلاش ايران براي جلوگيري از همگرايي اتحاديه اروپا با آمريكا در قبال اين كشور، همواره گسترش همكاري با اين اتحاديه را به يك الويت راهبردي ايران طي دهه هاي گذشته تبديل نموده است. با اين حال تجربه انفعال اتحاديه اروپا در قبال خروج آمريكا از برجام و نيز افزايش جايگاه قدرت هاي شرقي در نظام بين الملل از انگيزه دولت سيزدهم در ايران جهت تعميق روابط با اتحاديه اروپا كاسته است.