سازگاري هاي تحريكي و مهاري مسير قشري- نخاعي در تغييرات قدرت ناشي از تمرين مقاومتي در افراد تمرين نكرده بر مبناي تحريك مغناطيسي فراجمجمه اي

با توجه به نقش سازگاري‌هاي عصبي در مراحل اوليه تمرين مقاومتي، هدف از تحقيق حاضر تعيين سازگاري‌هاي مسير تحريكي و مهاري قشري- نخاعي دو عضله موافق(دوسر بازويي) و مخالف(سه سر بازويي) به دنبال چهار هفته تمرين مقاومتي با استفاده از دستگاه تحريك مغناطيسي فراجمجمه‌اي (TMS) بود. 10 فرد سالم تمرين نكرده (قد بر حسب سانتي متر 176/8±4.51) و شاخص توده بدني(گيلوگرم بر متر مربع: 23.16±2.61) داوطلبانه در اين تحقيق شركت كردند. پروتكل تمرين چهار هفته تمرين جلو بازو با دمبل شامل چهار ست شش تا هشت تكرار با 80 درصد يك تكرار بيشينه با 2/5 دقيقه استراحت بين ست‌ها بود. براي ارزيابي MEP و CSP از سطح زير منحني كه بر اساس شدت‌هاي مختلف برونده دستگاه TMS بدست آمده بود، استفاده شد. از آزمون آنواي مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني براي مقايسه جفت زوجي ها استفاده شد. نتايج تحقيق افزايش 21 درصدي در هفته دوم و 33 درصدي در هفته چهارم در قدرت عضله دوسربازويي و فقط در هفته چهارم افزايش 15 درصدي در قدرت عضله سه سربازويي نشان داد. سطح زير منحني MEP در عضله دوسربازويي افزايش معنادار بعد چهار هفته تمرين نشان داد(p 0.001) در حالي كه عضله سه سربازويي تغيير معنادار نداشت(p=0.908). همچنين نتايج CSP عضله دوسربازويي و سه سر بازويي بعد چهار هفته تمرين كاهش معنادار نشان داد(p 0.05).همچنين نتايج رگرسيون نشان داد كه افزايش قدرت با عوامل تحريكي و مهاري رابطه خطي نداشت. نتايج نشان داد كه پاسخ هاي قشري- نخاعي به تمرين مقاومتي در اندام فوقاني تنها محدود به عضله تمرين كرده نيست و سيستم عصبي براي افزايش قدرت از طريق تعديل نواحي قشري سازگاري‌هاي متفاوتي براي دو عضله موافق و مخالف به وجود مي آورد.