ارائه الگوي كيفيت زندگي كاري بر اساس تنش شغلي و خوش‌ بيني با ميانجي ‌گري خستگي در پرستاران متأهل شهر اهواز

مقدمه: پرستاري از جمله مشاغلي است كه تنش شغلي در آن رايج است. تنش شغلي سبب مشكلات جسماني، روان شناختي، اجتماعي و خانوادگي مي شود. لذا، مطالعه حاضر با هدف ارائه الگوي كيفيت زندگي كاري بر اساس تنش شغلي و خوش‌بيني با ميانجي‌گري خستگي در پرستاران متأهل بيمارستان‌هاي شهر اهواز انجام گرفت. روش كار: روش پژوهش حاضر، توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري را كليه پرستاران متأهل بيمارستان‌هاي شهر اهواز در سال 1399 تشكيل دادند. به روش نمونه گيري در دسترس تعداد 202 تن به عنوان نمونه انتخاب شدند. جمع‌آوري داده‌ها با پرسشنامه جمعيت شناختي، پرسشنامه‌هاي كيفيت زندگي كاري  (Quality of Work Life Questionnaire)، مقياس تنش پرستاري  (Nursing Stress Scale)، آزمون جهت‌گيري زندگي (Life Orientation Test) و مقياس خستگي (Fatigue Scales) انجام شد. روايي محتوا به روش كيفي و پايايي به روش همساني دروني با محاسبه ضريب آلفا كرونباخ انجام شد. داده هاي جمع آوري شده در نرم‌افزار اس پي اس اس نسخه 24 وآموس  نسخه 23 استفاده شد. يافته‌ها: تمام مسيرهاي مستقيم به جز مسير تنش شغلي به كيفيت زندگي كاري معنادار شدند. مسيرهاي غيرمستقيم نيز از طريق خستگي با كيفيت زندگي كاري معنادار شدند (0.01 P). نتيجه گيري: الگوي پيشنهادي از برازش مطلوبي برخوردار است و گام مهمي در جهت شناخت عوامل مؤثر بر كيفيت زندگي كاري پرستاران محسوب مي‌شود. توصيه مي‌شود با برنامه‌ريزي و اجراي مداخلات آموزشي در زمينه تنش شغلي، خوش‌بيني و خستگي قدمي مثبت در جهت افزايش كيفيت زندگي كاري پرستاران برداشته شود.