اثربخشي «مقابله درماني» بر خودكارآمدي عمومي، بهزيستي روانشناختي و تاب آوري در زنان تحت خشونت خانگي

مقدمه: خشونت عليه زنان در جوامع توسعه يافته و چه در جوامع در حال توسعه همواره به عنوان يك دغدغه و آسيب مطرح مي‌باشد. پژوهش حاضر، با هدف تعيين اثربخشي مقابله درماني بر خودكارآمدي عمومي، بهزيستي روانشناختي و تاب آوري در زنان تحت خشونت خانگي در شهر تهران انجام شده است.روش كار: مطالعه حاضر از نوع نيمه تجربي با طرح پيش آزمون  - پس آزمون - پيگيري  و گروه كنترل بود. 40 تن از زنان تحت خشونت مركز سلامت جامع حضرت ابوالفضل (ع) شهرستان ري، بخش كهريزك در سال 1399، با در نظر گرفتن ملاك‌هاي ورود و به روش نمونه گيري تصادفي هدفمند وارد مطالعه شدند. سپس به طور تصادفي ساده به روش قرعه كشي به گروه مداخله مقابله درماني (20 تن) و كنترل (20 تن) گماشته شدند. داده ها با پرسشنامه جمعيت شناختي،   مقياس خودكارآمدي عمومي (General Self-Efficacy Scale)، مقياس بهزيستي روانشناختي (Psychological Welfare Scale) و مقياس تاب‌آوري كونور و ديويدسون (Connor-Davidson Resilience Scale) در 3 مرحله تكميل شد. روايي محتوا به روش كيفي، روايي صوري و نيز پايايي به روش همساني دروني با محاسبه ضريب آلفا كرونباخ اندازه گيري شد. داده ها با نرم افزار اس پي اس اس نسخه 24 تحليل شد.يافته ها: ميانگين متغيرهاي خودكارآمدي عمومي، بهزيستي روانشناختي و تاب آوري در مرحله پيش آزمون بين 2گروه تفاوت معناداري وجود نداشت كه نشانگر همگن بودن 2 گروه پژوهش در مرحله پيش آزمون است. اما تفاوت بين 2 گروه در مراحل پس آزمون و پيگيري تفاوت معنا داري بود كه مي‌تواند حاكي از اثربخشي مداخله مقابله درماني بر متغيرهاي ذكر شده و نيز پايداري اثربخشي در مرحله پيگيري باشد (001/ P). نتيجه گيري: مقابله درماني بر خودكارآمدي عمومي، بهزيستي روانشناختي و تاب آوري در زنان تحت خشونت خانگي اثربخشي مثبت و معناداري دارد. پيشنهاد مي شود كه از مقابله درماني به عنوان مداخله روانشناختي در افزايش و خودكارآمدي عمومي، بهزيستي روانشناختي، تاب آوري در جهت توانمند سازي زنان تحت خشونت استفاده شود.