تبيين نگرش دلوزي بر مديريت پاندميك كرونا با رويكرد اجتماع مداري

تاريخ شهرسازي قرن بيستم، مملو از نظريات و روش‌هايي است كه به مفروضات هستي شناختي، شناخت شناختي و روش‌شناختي پارادايم اثبات‌گرايي وابسته هستند؛ درواقع، برنامه‌ريزي شهري پيش از اواخر دهه هفتاد ميلادي، ميراث تسلط رويكرد عقلائـي مدرنيسـتي دهـه 50 و 60 ميلادي اسـت. يكي از نظريه پردازان مهم و شاخص پست‌مدرنيسم (ژيل دلوز)، فيلسوف فرانسوي است. دلوز با طرح رويكرد افقي و عرضي خود به معرفت كه موسوم به (رويكرد ريزوماتيك) است سعي دارد نگاهي نو به معرفت و دانش را مطرح كند؛ ديدگاهي كه در برابر رويكرد درختي به معرفت قرارگرفته و همه نظام هاي معرفتي گوناگون مبتني بر رويكرد درختي به معرفت را به چالش فراخواند. دلوز معتقد است نظام هاي درختي داراي خصلتي خطي، سلسه‌مراتبي، ايستا و عمودي هستند و از برش ها و تقسيم بندي ها و خط مشي بين امور حكايت مي كند. تفكر درختي همان«تفكر بودن» است، حال‌آنكه تفكر ريزومي «تفكر شدن» است. اپيدمي كوويد 19، در قرن بيست و يكم درزماني به وقوع پيوست كه كشورهاي مختلف در حال ايجاد و گسترش روابط پيچيده اي در سرتاسر جهان بودند و موفقيت از آن دولت هايي بود كه بيشترين روابط را داشتند درحالي‌ كه كوويد 19، اين روابط را به كمترين ميزان رساند. در ابتداي گسترش كوويد 19، هركدام از كشورها تلاش مي كردند تا از ورود و گسترش اپيدمي در كشور خود خودداري نمايند. در اين ميان رويكرد اجتماع محور، بيش از همه بر نقش بخش داوطلبانه و مردمي در توسعه محلي و شكل گيري سازمان هاي اجتماع محور، بيش از همه بر نقش بخش داوطلبانه و مردمي در توسعه محلي و شكل گيري سازمان هاي اجتماع محور تأكيد دارد. در اين رويكرد، اجتماعات محلي پيش قدم شده، به‌صورت خودجوش سازمان يافته تا به علائق و اهداف مشترك ازجمله حل مسائل، دستيابي به رفاه اجتماعي و خروج از وضعيت موجود جامعه محلي خود دست يابند.