تحليل تطبيقي كيفيت تحقق شاخص هاي تاب آوري اجتماعي در شهر تهران ( مطالعه اي در مناطق 1، 12 و 20 شهر تهران)

با توجه به پيچيدگي هاي مواجهه با چالش ها و بحران هاي پيش روي فرايند توسعه و زيست پذيري ،شهري تاب آوري اجتماعي رهيافتي كليدي براي پايداري و همبستگي اجتماعي در برابر چالش هاي ياد شده مي باشد در اين راستا مطالعه حاضر تلاش كرد تا با هدف شناسي كاربردي و روش شناسي توصيفي- تحليلي به تحليل تطبيقي كيفيت تحقق مؤلفه هاي تاب آوري اجتماعي در مناطق ۱، ۱۲ و ۲۰ كلانشهر تهران بپردازد. با استفاده از روش پيمايشي و ابزار پرسشنامه نظرات ۳۸۴ شهروند بر حسب فرمول كوكران به روش نمونه گيري طبقه بندي شده و تخصيص نسبي بر اساس حجم جمعيت گردآوري گرديد نتايج به دست آمده نشان داد كه كيفيت تحقق و برخورداري از مؤلفه هاي تاب آوري اجتماعي در سه منطقه مورد مطالعه بر اساس آناليز واريانس چند متغيره متفاوت ،بود و نتايج نشان داد كه شاخص اعتماد عمومي در منطقه ۱ به عنوان يكي از مناطق مرفه شهر تهران و شاخص مشاركت غيررسمي در منطقه ۱۲ به عنوان يكي از منطقه هاي متوسط نشين و شاخص حس تعلق مكاني در منطقه 20 به عنوان يكي از مناطق كم برخوردار از اولويت بيشتري برخوردار بودند و اما در تحليل اولويت مؤلفه هاي تاب آوري در سه منطقه ياد شده بر اساس مدل تاپسيس فازي و در هر سه منطقه ياد شده شاخص آگاهي به ترتيب با (منطقه ۱ با ۰/۵۵۱۸ وزن فازي) (منطقه ۱۲ با ۰/۵۶۷۵ وزن فازي) و (منطقه ۲۰ با 0/6451 وزن فازي) بيشترين تاثير را پذيرفته است در نتيجه مشخص شد كه راهبرد ارتقاي تاب آوري اجتماعي در كلانشهر تهران بايد در راستاي افزايش سطح آگاهي و مهارتهاي شهروندي در هر سه منطقه تهران باشد همچنين بايد در راستاي افزايش سازگاري و همبستگي اجتماعي شهروندان بوده و نيز موجب افزايش مشاركت غير رسمي آنها گردد و همياري و عضويت شهروندان را در تشكل هاي درون گروهي و اجتماعي افزايش دهد همچنين بهبود حس تعلق مكاني و هويت مندي اجتماعي در مناطق كم برخوردار شهري بايد در اولويت قرار گيرد تا بتوان به تاب آوري اجتماعي همگن و پايدار در كلانشهر تهران دست يافت.