شعر عملي: احضار تن، اصالت صدا ، قيد حضور در فعل پيكره ي تام

در آغاز، شعر هنر شفاهي قائم به سرايش و خوانش بود. ميراثي كه سينه‌به‌سينه نقل مي‌شد و از زبان به حافظه سپرده و دوباره بر زبان جاري مي‌شد. ابداع خط سيلابيك توسط سومريان (هزاره‌ي چهارم ق.م) دستاوردهايي داشت ازجمله: مفاهيم منتزع و غيرملموس انديشيده و نوشته شدند، كتابت و نگارش شروع شد و شيوع يافت و سير تكويني شعر از اين زمان به بعد گام‌به‌گام دور شدن از شفاهيت تا استيلاي تام كتابت بود. شعر عملي به‌عنوان شعر پسااجرايي با رويكردي ريشه‌شناختي و هستي‌شناسانه ازطريق بررسي شعر ميان رودان، يونان باستان، پاره‌اي از رويكردهاي مارينتي در فوتوريسم، شعر فضايي آنتونن آرتو و شعر اجرايي دهه‌ي هشتاد آمريكا، مؤلفه‌‌هاي برگرفته، تكميلي، نوين و پيشنهادي خود را ارائه ‌‌مي‌دهد؛ ازاين‌رو با توجه به تفاوت بنيادين و ماهوي شعر عملي با شعر اجرايي و شبهاتي كه وجه اشتراك اجرايي آن‌ها به وجود ‌‌مي‌آورد، اين مقاله ضمن معرفي شعر عملي به اين ‌‌مي‌پردازد كه چه تفاوت‌‌هايي ميان شعر عملي و شعر اجرايي وجود دارد؟ نتايج به‌دست‌آمده در اين مقاله‌ي توصيفي (مستخرج از رساله‌ي متكي به روش توصيفي- تجربي) مبيّن آن است كه شعر عملي، اجراي شعر مكتوب نيست؛ بلكه سروده‌اي غيرقابل تفكيك از ساختار اجرايي و مؤلفه‌‌هاي بي‌بديل تن، صدا و حضور است كه در پيكره‌اي تام و غيرقابل تفكيك از اجزايش، به يك‌باره و يك‌جا خلق ‌‌مي‌شود تا ازطريق اجرا، ذات شعر را در محضر مخاطب تجسد مجدد بخشد. از دستاوردهاي ادبي شعر عملي، بسط و توسعه‌ي صنايع ادبي و ابداع آرايه هاي نوين شعري است كه فن بيان جديدي را نيز پيشنهاد مي دهد.