اصول راهبردي مديريت ميان رشته اي ها در نظام دانشگاهي

امروزه در رويكردي جهاني، نظام‌هاي آموزشي و دانشگاهي، به سيستم توسعۀ علوم چندوجهي، پيچيده و ميان رشته اي روي آورده اند. دانشگاه هاي ايران نيز از اين قاعده بركنار نيستند؛ به طوري كه بهره مندي از ديدگاه مسئله محوري و چندبُعدي در آموزش و پژوهش دانشگاهي، امروزه در دستور كار آن ها قرار گرفته و پيوند ميان آموزش و صنعت از اهميت زيادي برخوردار شده است؛ اما سؤال اين است كه آيا گفتمان ميان رشته اي به واقع در دانشگاه ها، شكل گرفته است؟ موانع و چالش‌هاي شكل‌گيري و توسعۀ ميان‌رشته‌اي ها در نظام دانشگاهي چيست؟ در اين راستا با استفاده از روش كيفي (تكنيك تحليل مضمون)، پرسش هاي نيمه ساخت مند و مصاحبه با خبرگان و بازيگران عرصۀ دانشگاهي، محققان و اساتيد دانشگاهي، سپس كدگذاري چندمرحله اي متون 30 مصاحبۀ نيمه ساخت مند، 26 مقاله و 11 سخنراني برآمده از كنفرانس ملي ميان رشته اي ها، و تحليل مضموني آن ها، در نهايت 120 مفهوم، 104 مقولۀ فرعي، 8 مقولۀ اصلي و يك مفهوم هسته اي استخراج و مشخص شد كه هنوز گفتمان ميان رشته اي در دانشگاه شكل نگرفته است. همچنين درمجموع، 11 دسته موانع ميان رشته شدن نظام دانشگاهي استخراج شد كه به موانع آموزشي و حرفه‌اي، موانع روان‌شناختي، موانع تعامل ميان بخشي، موانع ساختاري، موانع اداري، موانع مالي، موانع اجتماعي فرهنگي و موانع مديريتي، غلبۀ رشته‌هاي كلاسيك، موانع ناشي از بازيگران دانشگاهي و نبود بستر قانوني مناسب اشاره دارند. براي حل و رفع اين موانع، 6 راهبرد و توصيۀ سياستي مرتبط با هريك ارائه شد.