خوانشي لكاني بر عصيان و مرگ انديشي در اشعار نصرت رحماني و هنري چارلز بوكوفسكي

مقالۀ حاضر، پژوهشي تطبيقي در باب تبيين علل عصيان و مرگ انديشي در آثار دو شاعر معاصر، نصرت رحماني و هنري چارلز بوكوفسكي، به كمك نظريات ژاك لكان در سه ساحت خيالي، نمادين و امر واقع است. هدف تحقيق، ابتدا آشكارسازي اين موارد در اشعارآن دو و سپس يافتن دلايل رواني، اجتماعي آن است. يكي از اشكال عصيان‎گري در آثار اين دو شاعر، بيان صريح اعتياد راويان آن‎ها به مواد مخدر و الكل است. اين عصيان و اعتياد، راويان را به مرز مرگ، يأس و بدنامي كشانده است و در عين حال هيچ ‎يك از اين پيامدها سبب ترك اين فانتزي از طرف آن‎ها نمي‎شود. درواقع ژوئَسانس يا لذتي كه با درد و گناه همراه است، آن‎ها را به سمت مرگ سوق مي‎دهد. با بررسي عصيان‎گري و مرگ‎انديشي در شخصيت‎هاي اين دو شاعر، درخواهيم يافت كه ريشۀ اين معضلات، عواطف سركوب شده‎اي است كه در نتيجۀ تقابل سوژه‎ها با ديگري بزرگ به وجود مي‎آيند. درواقع آن‎ها اسير چرخه‎اي در ساحت نمادين هستند كه براي خاتمه دادن به آن چاره‎اي جز عصيان‎گري و مرگ‎انديشي ندارند. با ورود به امر واقع و درك اين فقدان، راويان دچار روان‎ضربه شده اند و با آرزوي بازگشت به ساحت خيالي مادر، سعي در تسكين آلام خود دارند.