واكاوي جامعه شناختيِ گرايش به كُنش انقلابي و طردگرايي در عصيان سروده هاي عبداللّه پَشيو و مُفدي زكريا

عبداللّه پَشيو و مُفدي زكريا از شعراي معاصر هستند كه دوران حياتشان همزمان با سيطرۀ رژيم بعث بر كردستان عراق و استعمار الجزائر توسّط دولت فرانسه بوده است. در چنين شرايطي، دو شاعر به عنوان شعراي متعهّد، سروده هاي خود را به آينۀ بازنمايي رنج هاي مردم استعمارشدۀ كُرد و عرب تبديل كرده اند و با تأكيد بر لزوم استعمارزدايي، انقلاب را تنها گريزگاه رهايي از چنگال استعمار و اشغالگري مي شمارند. در پس زمينۀ گرايش دو شاعر به انقلاب، علاوه بر رنج بردن از اِشغال سرزمين و احساس حقارت و سرخوردگي ناشي از آن، عواملي همچون محروميّت، آسيميله كردن مردمِ استعمارزده و ارتكاب جنايات وجود دارد كه پَشيو و مُفدي را به سوي طردگرايي و كُنش انقلابي سوق داده است. از آن رو كه تاكنون جستار مستقلّي به بررسي عوامل گرايش پَشيو و مُفدي به كنش انقلابي نپرداخته است، نگارنده بر آن است تا به بررسي تطبيقي اين پديده در اشعار دو شاعر بپردازد. مسئلۀ بنيادين پژوهش حاضر اين است كه عوامل زمينه سازِ كُنش انقلابي، چگونه و در چه قالب هايي در سروده هاي دو شاعر، نمود يافته و با چه مفاهيمي پيوند خورده است. جهت بررسي اين مسئله، نگارنده از روش  تحليلي و تطبيقي مُبتني بر بررسيِ جامعه شناختي بُن مايه هاي سروده هايِ دو شاعر بهره گرفته است. وجود عوامل زمينه ايِ نشأت گرفته از هژموني استعمارگر و اشغالگر، دو شاعر را به طردگرايي و رويكرد انقلابي واداشته است. دامنۀ اشعار انقلابي مُفدي بسيار وسيع تر از اشعار پَشيو است؛ امّا سروده هاي پَشيو، اِلقاكنندۀ خشمي فراگيرتر است كه گاه با كاربرد الفاظ ركيك و آتشفشاني از خشم و نفرت آميخته مي شود.