تحليلِ شناختي استعارة زمان در اشعار يدالله بهزاد كرمانشاهي

استعاره هرچند در نگاه بعضي از صاحب‌نظران، نوعي انحراف از هنجارهاي متعارف زبان خودكار به شمار مي‌رود، شيوه‌اي از فرايند گريزناپذير در شكل‌گيري استدلال و انديشه است؛ به اين معنا كه نظام انديشگاني بشر ماهيتي اساساً استعاري دارد؛ زيرا انسان‌ها در قالب مفاهيم، استعاري مي‌انديشند و شبيه‌سازي مي‌كنند. برپاية اين باور، پژوهش حاضر به بررسي حوزه‌هاي استعارة زمان در اشعار يدالله بهزاد پرداخته ‌است؛ روش اين پژوهش توصيفي ـ تحليلي است و هدف از آن، شناسايي حوزه‌هاي مبدأ به‌كاررفته در آثار شاعر مذكور است تا بتوان با تحليل شناختي آنها، لايه‌هاي پنهان معاني اشعار وي را شناخت و به جهان‌بيني و عمق تفكرش پي برد. برپاية يافته‌هاي اين پژوهش، يدالله بهزاد براي عيني‌سازي مفهوم زمان، از حوزه‌هاي مبدأ متنوعي بهره برده ‌است كه پركاربردترين آنها اشيا، انسان، مكان و عامليّت و كم‌كاربردترين آنها خوراك، حيوان، ديرش و مفاهيم انتزاعي است. در حوزة مفاهيم فراحسي نيز زمان مانند ديو و اهريمن مفهوم‌سازي شده‌ است. يافته‌هاي اين جستار مؤيد اين مطلب است كه يدالله بهزاد نسبت‌به زمان، ديدي كاملاً منفي و بدببنانه دارد. اين نوع نگرش به زمان مي‌تواند بازتاب زندگي پر از رنج او باشد كه در ذهنش رسوخ كرده و در زبانش نمود يافته ‌است.