بررسي و ارزيابي ميزان زيست‎پذيري در مناطق روستايي مورد مطالعه: روستاهاي بخش مركزي شهرستان فارياب

در چند دهه گذشته در كانون توجه بودن شهرها و بي توجهي به سكونتگاه هاي روستايي باعث كاهش كيفيت زندگي و زيست پذيري در نقاط روستايي گرديده است بنابراين توجه به زيست پذيري روستاها كه اساس پايداري روستايي را شامل مي شود داراي اهميت زيادي است. پژوهش حاضر با هدف بررسي و ارزيابي ميزان زيست پذيري مناطق روستايي انجام شده است. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و بر اساس ماهيت توصيفي- تحليلي .است جامعه آماري ۱۸ روستاي بخش مركزي شهرستان فارياب با ۱۱۷۰ خانوار مي باشد. حجم نمونه مورد مطالعه بر اساس فرمول كوكران ۲۸۹ نفر برآورد گرديد. پراكندگي تعداد نمونه ها در سطح روستاهاي مورد مطالعه به صورت طبقه اي و بر اساس تعداد خانوار آنها مي باشد. جهت تحليل موضوع در بعد اجتماعي از شش شاخص در قالب ۳۳ ،نماگر در بعد اقتصادي در پنج شاخص در قالب ۲۳ نماگر و در بعد محيطي از سه شاخص در قالب ۱۰ نماگر بهره گرفته شد روايي پرسشنامه توسط پانل صاحبنظران متخصص و مجرب مورد تأييد گرديد ضريب پايايي كل زيست پذيري بر اساس آلفاي كرونباخ ۰/۸۷ محاسبه گرديد. نتايج يافته ها بر اساس آزمون t تك نمونه اي بيانگر اين است كه ميزان زيست پذيري روستاها در سطح ضعيفي قرار دارد و در تمام ابعاد زيست پذيري ميانگين بدست آمده در سطح پايين تري از حد نرمال قرار دارد از سوي ديگر نتايج تكنيك كوپراس نشان داد كه از ۱۸ روستاي مورد مطالعه ۱۲ روستا از لحاظ شاخص هاي زيست پذيري در وضعيت متوسط و ضعيفي قرار دارند.