باورهاي عاميانه و كاركرد آن‌ها در غزل نو (از اواسط دهۀ چهل تا امروز)

يكي از عوامل مهم غناي شعر هر شاعر، داشتن پشتوانه‏‌هاي فرهنگي است كه خود از زيرمجموعه‌‏هاي مختلفي تشكيل مي‌‏شود. يكي از اين زيرمجموعه‌‏ها «باورهاي عاميانه» است كه هر شاعري بسته به ميزان مطالعات خود در فرهنگ عامه و نيز ارتباط با نهاد جامعه از آن بهره مي‌‏گيرد. باورهاي عاميانه مجموعه‌‏اي از اعتقادات، رفتارها و كردارهاست كه اگرچه در برخي از موارد مبناي علمي مشخصي نيز ندارند، همواره در مركز توجه مردم بوده‏‌اند. هدف اصلي ما در پژوهش حاضر، بررسي نحوۀ به‌كارگيري باورهاي عاميانه و كاركرد ‏آن‏ها در غزل نو است و در آن با روش تحليلي ـ انتقادي، سعي شده است باورهاي به‌كار رفته در غزل اين دوران رده‌‏بندي و تحليل شود تا از اين طريق ضمن دست‏يابي به ميزان استفادۀ شاعرانِ جريان غزل نو از باورهاي عاميانه، نقش و كاركرد اين باورها در قالب غزل، كه نمايندۀ اصلي ساحت عاطفي و عاشقانۀ شعر معاصر است، نشان داده شود. يافته‌‏هاي اين پژوهش بيانگر آن است كه شاعران مورد بحث ما باورهاي عاميانه را از صافي ذهنيت تغزلي خود عبور داده و آن‌ها را عمدتاً در خدمت تغزل قرار داده‌‏اند تا ضمن غناي پشتوانۀ فرهنگي شعر خود، تأثير عاشقانۀ بيشتري بر مخاطب بگذارند، البته كاركرد اين باورها در غزل نو صرفاً محدود به تغزل نيست، بلكه در حوزۀ مسائل سياسي، اجتماعي، فلسفي و...  نيز مورد استفاده قرار گرفته‌‏اند.