بررسي وضعيت گردشگري روستايي در دوره كوويد-19 و اثرات آن (مورد: روستاهاي گردشگري شهرستان شيراز)

در چند سال گذشته با شيوع كوويد-19، زندگي بشر دگرگون شده است. شايد بتوان گفت كه مهمترين تاثيرپذيري در بخش اقتصادي بوده است. يكي از بخش هاي مهم اقتصادي كشورها كه ارتباط زيادي با بحران و شيوع پاندمي دارد، گردشگري است؛ چرا كه گردشگران متناسب با وضعيت هر منطقه، اقدام به برنامه ريزي و سفر مي نمايند. بنابراين با شيوع كوويد-19، بخش گردشگري نيز شرايط جديدي را تجربه كرده است. در اين تحقيق هدف آن است كه در ابتدا وضعيت گردشگري روستايي بررسي شود و سپس اثرات شيوع كوويد-19 در گردشگري روستايي شناخته و تحليل گردد. روش تحقيق توصيفي-تحليلي و مبتني بر مطالعات پيمايشي با استفاده از ابزار پرسش نامه است. جامعه آماري تحقيق را ساكنان سه روستاي گردشگري دشت ارژن، بند امير و قلات در شهرستان شيراز تشكيل مي دهند كه بالغ بر 7465 نفر بوده است. بر اساس محاسبه فرمول كوكران، حجم نمونه به تعداد 365 نفر محاسبه شد. ابزار گردآوري داده ها، پرسش نامه بوده كه روايي آن از طريق جامعه نخبگان تاييد و پايايي نيز از طريق آلفاي كرونباخ با ضريب 0.84 تاييد شد. مقايسه نوع گردشگران وارد شده در حال حاضر نسبت به قبل از شيوع بيانگر اين نكته است كه ميزان گردشگران داخلي وارد شده به سه روستا نسبت به گردشگران خارجي از سرعت بيشتري برخوردار است. نتيجه آزمون تاييد نمود كه پاندمي كوويد-19 از نظر اقتصادي و اجتماعي در سطح كمتر از 0.05 تاثيرات منفي در زمينه هاي مختلف از جمله كاهش درامد، كاهش اشتغال، تعطيل شدن اقامتگاه هاي گردشگري، كاهش عرضه محصولات، كاهش منابع مالي، كاهش جذب سرمايه، كاهش تعامل، كاهش تورهاي گردشگري و كاهش مشاركت زنان در بخش گردشگري داشته است. البته سه متغير آموزش و دانش گردشگري روستاييان، خلاقيت و نوآوري گردشگري و همچنين جايگاه فناوري در گردشگري بعد از شيوه پاندمي، شرايط مناسب تري داشته است.