تحليل تاب آوري مناطق روستايي دربرابر مخاطرات طبيعي (مطالعه موردي: شهرستان گلپايگان)

مناطق روستايي امروزه با مشكلات و معضلات فراواني روبرو است كه يكي از اين مشكلات مخاطرات طبيعي است كه در روستاها به طور ناگهاني رخ مي‌دهد. چگونگي برخورد با اين مخاطرات موجب شده تا امروزه بحث تاب‌آوري دربرابر مخاطرات در جوامع مورد توجه بسياري قرار گيرد. بنابراين هدف اين پژوهش بررسي ميزان تاب آوري مناطق روستايي دربرابر مخاطرات طبيعي در شهرستان گلپايگان است. پژوهش حاضر به لحاظ هدف كاربردي توسعه‌اي و به لحاظ روش انجام كار، توصيفي تحليلي است. در فرآيند پژوهش، ابتدا مباني نظري تاب آوري و سوابق مطالعاتي آن موردمطالعه قرار گرفت. جامعه آماري پژوهش را سرپرستان خانوار روستايي شهرستان گلپايگان تشكيل مي‌دهند كه براساس سرشماري سال 1395 برابر با 15235 نفر برابر با 5451 خانوار بوده است. براي انتخاب حجم نمونه از فرمول كوكران استفاده شده است كه به وسيله آن تعداد 379 نفر به عنوان حجم نمونه به صورت تصادفي انتخاب شد. جهت تجزيه و تحليل داده‌هاي پژوهش از آزمون تي تك نمونه‌اي و تحليل رگرسيون خطي استفاده شده است. نتايج آزمون تي تك نمونه‌اي نشان داد كه تاب‌آوري اجتماعي با ميانگين 2.831 در وضعيت نامطلوب، تاب‌آوري اقتصادي با ميانگين 2.779 در وضعيت نامطلوب، تاب آوري كالبدي محيطي با ميانگين 3.109 در وضعيت مطلوب و تاب‌آوري نهادي با ميانگين 3.101 در وضعيت مطلوب قرار دارد. همچنين نتايج تحليل رگرسيون خطي نشان داد كه مخاطرات طبيعي بيشترين تاثير را با مقدار ضريب بتاي 0.476 بر شاخص اقتصادي داشته است و كم‌ترين تاثير را با مقدار بتاي 0.187 بر شاخص نهادي داشته است. همچنين مخاطرات طبيعي بر شاخص اجتماعي با ضريب بتاي0.347 و شاخص كالبدي محيطي با ضريب بتاي 0.299 نيز تاثير گذار بوده است.