وجه نمادين فناوري در توليد ميراث معماري معاصر

اهداف: معماري به عنوان يكي از شيوه‌هاي خلق اثر، ضمن بهره‌گيري از هنر، تركيبي از انديشه و فناوري است. آنچه يك اثر معمارانه را از ساير آثار ممتاز مي‌سازد، اين است كه واجد ارزشي بيش از فراهم كردن سرپناه باشد؛ به عبارتي علاوه بر وجه كاركردي، خصيصه زيبايي و انتقال مفاهيم متعالي‌تر را نيز بروز دهد. اين نوع معماري به عنوان يك ميراث ارزشمند، قابليت ماندگاري در تاريخ را داشته و نقش فناوري در توليد چنين ميراثي، همواره يكي از پارامترهاي اثرگذار بوده است. هنگامي كه طرح معماري به عنوان يك اثر هنري ويژه شكل مي‌گيرد، بي‌تاثير از فناوري در روند خلق نبوده و فناوري در اين حالت، جنبه نمادين مي‌يابد. هدف اين پژوهش بررسي اين وجه ثانويه فناوري و نقش آن در توليد ميراث معماري معاصر مي باشد. ابزار و روش ها: از نظر روش شناسي، مطالعات صورت گرفته به صورت تركيبي بوده و در آن از رهيافت زمينه‌اي استفاده شده است. از طريق روش‌هاي توصيفي-تحليلي عوامل اثرگذار بر معماري با بررسي آثار ميراث معماري معاصر و همچنين وجوه تاثيرات فناوري و نقش آن تحليل شده است. يافته‌ها: بررسي نمونه‌هاي هويت‌بخش معماري معاصر به عنوان ميراث ماندگار، با پراكنش مختلف جغرافيايي نشان مي‌دهد كه به طور مشترك ويژگي‌هاي فرم، عملكرد و زيبايي در حوزه‌هاي پيكربندي فرمي، سازماندهي فضايي و تركيب‌بندي نما قابليت تحليل و مقايسه دارند. نتيجه گيري: ماهيت معماري در فصل مشتركي از وجوه هنر، علم و تكنيك، بسته به مقطع زماني و جغرافياي مكاني دستخوش تحول بوده و خلق ميراث ماندگار معماري، وابسته به سطح پيشرفت فناوري زمان خود بوده است.