تحليل الگوهايي غيرشكلي پلان بناهاي مسكوني با ارزش شهر تهران در دهه هاي 1330 تا 1350

اهداف: هدف پژوهش، استفاده و به كارگيري از الگوي غيرشكلي بناهاي ارزشمند تهران (دهه 1330تا1350) را با توجه به نيازهاي روز جامعه و تكنولوژي موجود در مسكن ايده‌آل تهران در جهت معاصرسازي مي‌باشد. ابزار و روش‌ها: در مطالعه ي حاضر، روش تحقيق مورد استفاده بر حسب هدف، كاربردي – توسعه اي و شيوه ي مطالعه بر حسب روش و ماهيت، توصيفي ـ پيمايشي مي باشد. سپس در پرسشنامه بدون ساختار اوليه براي شناسايي متغيرها و موضوعات اصلي تحقيق از تحليل‌هاي كيفي و آناليز استفاده مي‌گردد كه نتايج آن به تدوين پرسشنامه داراي ساختار مي‌انجامد، در مراحل بعدي پژوهش از روش هاي كمي استفاده مي‌گردد،‌ داده‌هاي پژوهش پس از جمع آوري در نرم‌‌‌‌افزارهاي آماري وارد شده تحليل مي‌گردد. يافته‌ها: يافته ها نشان داد كه الگوي تحليلي غير شكلي تعدادگره، امكانات، عمق فضا، قابليت يافت شدن، فضاي اجتماعي، ميزان ديد، انعطاف پذيري، يكپارچگي، كنترل، فضاهاي باز، فضاهاي نيمه باز، فضاهاي بسته، پيچيدگي، فضاهاي واسطه، فضاهاي ارتباطي عمودي و افقي، عرصه هاي مختلف زندگي و دسترسي، الگوهايي هستند كه در معاصرسازي امروزي مهم شناخته شده و منطبق بر نيازهاي ساكنان امروزي و سبك زندگي آنان است. نتيجه‌گيري: الگوهاي غيرشكلي پلان بدست آمده هر كدام قابليت استفاده در معاصرسازي بناهاي ارزشمند را دارند كه با ايجاد آنان و يا حفظ آنان در بناها موجب معاصرسازي صحيح در راستاي ترجيحات ساكنان و با توجه به سبك زندگي امروزي را دارند. شناخت اين الگوها و به كاربندي آنان در راستاي دست يابي به معاصرسازي صحيح و امروزي بسيار حائز اهميت بوده است.