تأثير ميكوريزا و متانول بر مؤلفه‌هاي پرشدن دانه، انتقال ماده خشك و عملكرد جو تحت شرايط شوري خاك

به‌منظور بررسي تاثير شوري، ميكوريزا و متانول بر مولفه‌هاي پرشدن دانه، انتقال ماده خشك و عملكرد جو، آزمايشي به‌صورت فاكتوريل در قالب طرح پايه بلوك‌هاي كامل تصادفي در سه تكرار در گلخانه تحقيقاتي دانشگاه محقق اردبيلي در سال 1399 اجرا شد. فاكتورهاي مورد بررسي شامل شوري خاك در سه سطح (عدم اعمال شوري به‌عنوان شاهد و شوري 35 و 70 ميلي‌مولار با نمك كلريد سديم)، كاربرد ميكوريزا (عدم كاربرد ميكوريزا به‌عنوان شاهد، كاربرد ميكوريزا موسه‌آ، كاربرد ميكوريزا اينترا و كاربرد توام ميكوريزا موسه‌آ و اينترا) و محلول‌پاشي متانول (محلول‌پاشي با آب به‌عنوان شاهد، محلول‌پاشي 15 و 30 درصد حجمي متانول) بود. نتايج نشان داد كه كاربرد توام ميكوريزا موسه‌آ و اينترا و محلول‌پاشي 30 درصد حجمي متانول موجب افزايش محتواي پروتئين برگ، فتوسنتز جاري و سهم فتوسنتز جاري در عملكرد دانه شد ولي انتقال ماده خشك از ساقه، اندام هوايي و سهم اين فرآيندها در عملكرد دانه جو را كاهش داد. همچنين، كاربرد توام ميكوريزا موسه‌آ و اينترا و محلول‌پاشي 30 درصد حجمي متانول در شرايط عدم اعمال شوري، وزن و حجم ريشه (به‌ترتيب 65.12 و 84.14 درصد)، ارتفاع بوته (53.15 درصد)، طول سنبله (63.63درصد)، وزن صد دانه (84.76 درصد)، حداكثر وزن دانه (74.32 درصد)، طول دوره و دوره موثر پرشدن دانه (به‌ترتيب 31.78 و 73.9 درصد) عملكرد دانه (38.52) را نسبت به شرايط عدم كاربرد ميكوريزا و محلول‌پاشي متانول تحت شرايط شوري 70 ميلي‌مولار خاك افزايش داد. براساس نتايج به‌نظر مي‌رسد كاربرد ميكوريزا و متانول مي‌تواند عملكرد دانه جو در شرايط شوري خاك را با بهبود فتوسنتز و مولفه‌هاي پر شدن دانه افزايش دهد.