درآمدي بر رويكرد سياسي ـ مذهبي معتز عباسي (ح 252ـ255 ق) در برابر اماميه

معتز عباسي (ح 252ـ255ق)، در شرايطي به خلافت رسيد كه درگيري هاي دربار، اوضاع را آشفته كرده بود. به پيروي از نگاه كلي عباسيان، اماميه نيز در سامرا و به پيشوايي امام هادي(ع) و امام حسن عسكري(ع)، از نظرِ دربار جرياني مخالف به شمار مي رفت. معتز، ضمن بازگرداندن حكومت به خاندان متوكل، به سنّت هاي پدرش در فرمانروايي بازگشت؛ اما روزگار او، زمانه شورش‌هاي مخالفان و از جمله اماميه بود. اين پژوهش، در پاسخ به اين پرسش كه «معتز چه رويكرد سياسي ـ مذهبي در برابر اماميه اتخاذ كرد؟»، بر اساس توصيف و تحليل داده هاي تاريخي، به اين نتيجه رسيده است كه او تحت تاثير مادر، برادر و استادانش، خلافت را اداره مي كرد و از نظر سياسي، اماميه را حزبي مخالف مي دانست و از نظر مذهبي نيز تحت تأثير جريان اهل حديث، اماميه را فرقه اي منحرف مي شمرد؛ به‌ويژه انتشار خبر نزديك شدن تولد مهدي(ع) از سوي پيشگويان دربار، به عنوان پايان‌بخش خلافت عباسي، به واكنش‌هاي دربار سرعت بخشيد.