نقض‌ناپذيري حق آزادي بيان به بهانه‌ صيانت از اخلاق از نگاه رانالد مايلز دِوُركين با توجه به رويه‌ ديوان اروپايي حقوق بشر

يكي از عواملي كه باعث شده تا دولت هاي عضو كنوانسيون اروپايي حقوق بشر به تحديد حقوق بنيادين فردي بپردازند، اتكا به مفهوم منافع عمومي است. توسل به مفهوم «اخلاق عمومي»، مندرج در اكثر مواد كنوانسيون، به عنوان يكي از اقسام منفعت عمومي، عاملي براي تحديد حقوق بيان شده است كه در اين جا مي كوشيم به نقد و بررسي اين مفهوم بپردازيم. اهميت اين بررسي زماني دوچندان مي شود كه نه در خودِ كنوانسيون، نه در رويه ديوان استراسبورگ و نه در ميان كشورهاي عضو، هيچ برداشت واحدي از مفهوم «اخلاقيات» يا «اخلاق عمومي» ديده نمي شود. اين عدم تعين مفهومي و عدم شفافيت منجر به آن شده تا كشورهاي متعاهد هركدام بنابر برداشت خاص خود به تعريف اين مفهوم و تحديد حقوق افراد بپردازند. در اين ميان، «حق آزادي بيان» از آن دست حقوقي است كه بيش ترين محدوديت ها را به خود ديده است. بر اين اساس، مايليم نگاهي سنجش گرانه و نقادانه درباره نقض «حق آزادي بيان» به بهانه صيانت از اخلاق عمومي داشته باشيم. در ادامه، مي كوشيم نگرش رانالد مايلز دِوُركين را در باب تقدم آزادي بيان در قياس با منفعتي به نام اخلاقيات، به عنوان عاملي براي محدوديت اين حق بنيادين، به بحث بگذاريم.