اهداف و اصول تربيتي آيين تائو و نقد آن بر مبناي حكمت متعاليه

يكي از ضروريات رشته‌هاي علوم تربيتي و بخصوص فلسفه‌ تعليم و تربيت، شناخت انتقادي مكاتب تعليم و تربيت در پرتو مقايسه‌ تطبيقي آن با برخي مكاتب فلسفي ديني معاصر است. پژوهش حاضر در راستاي اين هدف سعي دارد تا بر مبناي آموزه‌هاي حكمت متعاليه‌ صدرالمتألهين، به نقد اهداف و اصول تربيتي آيين تائو بپردازد. براي اين مقصود، ابتدا با روش استنتاجي، اهداف، اصول و روش‌هاي تربيتي آيين تائو استخراج شده و در وهله‌ دوم براساس حكمت متعاليه به نقد آنها و مباني فلسفي تائوئيسم پرداخته شده است. براساس يافته‌ها، مهم‌ترين هدف تربيتي آيين تائو، پرورش انساني هماهنگ با طريقت راستين (تائو) است. بررسي اين اهداف و اصول بر مبناي حكمت متعاليه، نشانگر آن است كه در وهله‌ اول فقدان خداشناسي مناسب و گسست فلسفي بين هستي‌شناسي و انسان‌شناسي باعث شده است تا تائوئيسم به‌عنوان يك فلسفه‌ تربيتي قادر به تفسير مناسبي از اهداف و اصولي مثل تعادل و تسليم محض در مقابل طريقت نباشد. با وجود اين، برخي از آموزه‌هاي تربيتي تائوئيسم، مثل سادگي، بازگشت به طبيعت و تعادل بين تربيت جسماني و رواني، مي‌تواند پيام‌هاي مثبتي براي تعليم و تربيت باشد