بررسي آبشستگي موضعي پايين‌دست دريچه‌هاي كشويي موازي

آبشستگي موضعي پاياب سازه‌هاي هيدروليكي از اهميت زيادي برخوردار است. در مجراهاي عريض به دليل سختي در مانور دريچه‌ها، ملاحظات اقتصادي و سهولت در جابجايي، به جاي استفاده از يك دريچه منفرد، ممكن است چند دريچه وظيفه انتقال آب و تنظيم سطح آب در بالادست را به عهده داشته باشند. بهره‌برداري از دريچه‌هاي موازي به دليل گرفتگي يا خراب بودن برخي از دريچه‌ها، سناريوهاي مختلفي را در عمل مي‌تواند بوجود بياورد. هدف تحقيق حاضر مطالعه آزمايشگاهي تاثير پارامترهاي بهره-برداري‌هاي مختلف، نسبت تنگ‌شدگي و طول ديوار‌هاي جدا‌كننده بر توسعه آبشستگي در پايين‌دست حوضچه آرامش دريچه‌هاي كشويي موازي مي‌باشد. در تحقيق حاضر، سه دريچه كشويي موازي با پنج سناريوي مختلف بهره‌برداري مورد بررسي قرار گرفت. نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه ابعاد حفره آبشستگي موضعي تابعي از بهره‌برداري متقارن و نامتقارن از دريچه‌ها مي‌باشد. با كاهش نسبت عرض دريچه‌هاي باز به عرض كانال، ابعاد حفره آبشستگي نسبت به حالت پرش هيدروليكي كلاسيك، افزايش يافت. حداكثر عمق آبشستگي در سناريوهاي بهره برداري متقارن (B) و نامتقارن (A) نسبت به سناريوي ABC به ترتيب 120 و 43 درصد افزايش يافت. افزايش طول ديوار‌هاي جدا‌كننده مي‌تواند يك گزينه مناسب جهت كنترل ابعاد حفره آبشستگي در بهره-برداري‌هاي مختلف باشد. افزايش 20 درصدي طول ديوار‌هاي جداكننده باعث كاهش حداكثر عمق آبشستگي به ميزان 68 درصد در عدد فرود حداكثر(8.6) و 122 درصد در عدد فرود حداقل(4.5) در سناريوي B گرديد. اين درصد‌ها براي سناريو A به ترتيب برابر 17 و 58 مي باشد. علاوه بر آن، روابطي جهت تخمين ابعاد حفره آبشستگي در بهره‌برداري متقارن و نامتقارن از دريچه‌هاي موازي ارائه گرديد.